PROLOGUE
KREIYA
"BUNTIS AKO!" Ayan agad ang bungad ko kay Sydtron pagkapasok niya ng boardinghouse, kanina ko pa siya hinihintay para ipaalam ang balitang to, hindi to nakakatuwa pero hindi rin dapat maging masama, baby is a blessing pero mali lang kasi nang timing.
Kaya bago pa man ako panawan ng ulirat at takasan ng lakas ng loob, sinabi ko na agad, diretsahan para isang bagsakan. I saw how his fair skin turns to pale, eyes wide and the exaggerated shocked written on his face.
As I expected, alam kong magugulat siya, natatakot pa nga siguro, sino bang hindi?
Pareho kaming nag-aaral, both taking a degree tapos eto?
Buntis ako, paano ko to sasabihin sa parents ko, niya. Paano ang pag-aaral namin?
Nilapitan ko siya, inangat ko ang nanginginig kong kamay at marahang kong inabot yong kamay niya, gusto ko lang maramdaman na may karamay ako kasi ngayon lang ako nakaramdam ng takot, sobrang takot.
"Fuck! Paanong?" Iyan lang ang nasabi niya sa akin sabay sapo ng ulo niya.
I looked at him, raising my brows up. "Malamang gumawa tayo ng milagro, nagmintis kaya heto, buntis ako Syd. Buntis! Magkaka anak na tayo!"
Hindi ko maiwasang maging sarkastiko ang pagkakabigkas ko ng mga katagang yan.
Kasi naman, paano ba nabubuo ang isang sanggol? Alangan naman nagML lang kami tapos nabuo na.
He darted me his grim look. "Pero nag-aaral pa tayo! Wala dapat yan!" Tinuro niya pa ang tiyan ko.
Sabay alis niya ng kamay ko para umupo sa isang silya, namomoblema.
"Alam ko, okay?" Ganting sigaw ko rin sa kanya, sinundan siya palapit.
Umupo ako sa tabi niya. Natatakot sa susunod kung sasabihin. "Kanina ko lang nalaman, palaging masama ang pakiramdam ko, nahihilo at nasusuka. Sinabihan ako ni Wyran na mag-pt, then eto nga, positive, buntis ako. Dito agad ako pumunta sayo para ipaalam tong kalagayan ko Syd, natatakot ako."
Mahabang paliwanag ko sa kanya at nahahapon umupo ako sa bakanteng silya, stress kong ginulo ang buhok kong kanina pang wala sa ayos.
He suddenly punched the wall near him, muttering different curses as he walks back and forth infront of me, then stop and uttered these painful words.
"Kreiya, ano bang put'! Hindi ka kasi nagiingat eh, paano na tayo nito? Arrrrgh! Shit! Punyeta naman. Pati ba naman ikaw proproblemahin ko pa?" He shouted at me angrily.
Wala na ang Syd na malambing napalitan na ngayon ng galit para sa akin. Alam ko namang nagkatambak-tambak ang problema niya ngayon, sa Daddy at sa pag aaral niya.
Napayuko nalang ako at mahinang napaiyak, hindi ko na mapigilan ang sarili ko at humagulgol na rin, bakit pati siya galit? Ayaw niya ba akong panagutan? Iiwanan niya ba ako? Hindi niya ba kami kayang mapanindig--
"Huwag kang umiyak diyan, Kreiya. Punyeta kasi, Hindi masusolusyunan ng luha mo ang katangahan mo!" He again shouted in anger.
Gulat akong napatingin sa kanya, hindi ako makapaniwalang nasabi niya yon sa harap ko. Napaawang pa ang labi ko sa sobrang sakit ng salitang binitawan niya. Parang pinong kinurot yong loob ko, ang sakit lang.
I darted my shocked state to him, betrayal was in my head as I spoke. "Wow? So kasalanan ko? Ako lang? Punyeta ka rin Syd. Hoy, para ipaalala ko sayo, sabay tayong umungol noong ginawa to, umikot pa ang mata mo sa sarap at pareho tayong nilabasan noong binuo mo to, tapos ngayon ako lang ang may kasalanan? Ako pa ang tanga? Puta, mas tanga ka kasi bat mo pinasok. Puatng ina mo lang." I can't control my emotion and blame him also, raising my voice as I speak.
He scratch his head vigorously, he looks so pissed at me. Padaskal na umupo siya sa tabi ko at hinawakan ang kamay ko and stare at me straightly, coldly. No emotion of being happy because we're having a baby.
Heaving a deep sighed as he effortlessly say these hurtful words, crushing my whole being after.
"Abortion Kreiya, that's the only solution. Abort that fetus, hindi tayo handa, this is not the right time having a baby. It will ruin us, our future." He sounded so sure when he suggest that immoral thing to me.
I stare at him, shocked was understatement. Ganoon niya ka ayaw sa anak namin? My eyes started crying again.
The thoughts of him abhoring our baby was too painful in my chest. Abortion? Yan yong gusto niya? Ipapalaglag niya ang sarili niyang dugo? Ang sarili niyang laman? Kaya niya? Ako ba? Kakayanin ba ng konsensiya ko? Kaya kong pumatay ng sarili kong dugo?
He added in his cold tone, rubbing the future scenario we will face having this baby in my womb.
"Think, Krei. Parehas tayong masisira pag itinuloy mo yan. Yong pangarap mo, yong sa akin din. Naiimagine mo ba ang reaksiyon ng mga parents natin? They will all be disappointed, very disappointed. Wala tayong patutunguhan. Magiging panira tayo Krei, isang pagkakamali tong batang to."
I'm torned between accepting his decision or think of what's the right thing to do, to let this baby live. I cried hard inside of my palm. My heart was experiencing an excruitating pain, doubt and hopelessness.
Wala dapat kasalanan ang baby sa katangahan ng magulang niya, hindi dapat ganito, hindi ito ang tama pero pag tama ang susundin ko pareho kaming masisira ni Syd, ang kinabukasan naming dalawa, paano kami makakatulong sa bawat pamilya namin, at pareho pa kaming bata para sa ganito kalaking responsibilidad.
Having a baby is a lifetime commitment, hindi namin to kakayanin pero hindi ko din kayang maging mamamatay tao.
Niyakap ako ni Syd ng mahigpit, ngayon ko lang napansin na nanginginig na ang katawan ko sa kakaiyak at sa takot.
"Alam kong masama ang gagawin natin Krei, bata yan, tao pero isipin mo ang sasabihin satin ng pamilya natin, ng ibang tao kung gaano tayo kawalang kwenta at dagdag sa porsyento ng palamunin at problema ng magulang sa mundo." He whispered in my ear.
Im listening to his voice, somehow hoping that he will change his mind pero hindi eh. "Magtatapos na tayo Krei, isang taon nalang ako, ikaw malapit na din. Hindi natin kakayaning pagsabayin ang pagaaral at pagbubuntis mo, magiging isang distraksyon iyan, isang malaking balakid pag ipinagpatuloy pa yan. Let us both save ourselves from this misery, Krie. Abort that baby." I could barely hear Syd saying these words, ang hirap, masakit.
Ang gulo na ng isipan ko, kanina kasi noong nalaman kung buntis ako medyo natuwa ako pero ngayong naririnig ko ang sinasabi ni Syd, ang pag ayaw niya sa bata na puno na ako ng pangamba, ng takot.
Uncertainties, walang kasiguraduhan sa mangyayari.
Ngayon pa lang naiisip ko na natama ang sinasabi ni Syd, pareho kaming anak, anak na kapwa inaasahan ng magulang at mga kapatid, yong sasabihin ng ibang tao pag nalaman nilang buntis ako, halos naririnig ko na ang mga panlalait nilang ibabato sa akin, disgrasyada, malandi, pokpok.
And I will be the cause of my family's disgrace, heartache and disappoinments, big disappoinment.
Wala sa sarili akong napahawak sa impis kong tiyan, maliit, walang umbok, hindi pa halata at wala ding ibang nakakaalam, kami lang ni Syd.
Tama ba tong gagawin ko? Namin? Makakatulog pa ba ako nito pag ginawa ko ang gustong mangyari ni Syd?
He cup my face harshly, prying me with those determine eyes, muttering words full of authority.
"Pag-isipan mo Krieya, hindi isang bata ang makakasira ng pangarap ko. Ayaw kong may humadlang sa pagkamit ng pangarap ko, walang dapat makaalam nito. Naiintindihan mo? We will abort this baby. Maghahanap ako ng abortionist, sasamahan kita."
Marahas niyang pinakawalan ang mukha ko at iniwan na akong magisa sa salang, naguguluhan sa nangyayari. Natatakot sa mga araw na parating, at mas nahihirapang tanggapin ang buo nang desisyon ni Syd.
Doon na ako napahagulgol ng iyak sa sobrang sama ng loob ko. I felt my wold was collapsing right this very moment.
A-abortion? That's the only way to prevent our future to be ruin, worthless and no big responsibility for both of us.
I touch and caress my flat tummy, feeling the invisible connection between this little blip, hindi maampat ang luhang tila gripong ayaw tumigil sa pagpatak, ang sakit-sakit ng dibdib ko, ang sakit na din ng ulo ko sa kakaisip, malaking pagkakamali pero tama si Sydtron, hindi kami handa, pareho kaming ayaw ng responsibilidad, wala pa siyang puwang sa mundo, sa buhay namin Syd.
'Your the unwanted distraction, baby. Please forgive, Mommy for being so weak. I'm really sorry, little champ but I need to do this, for my future and Syd's.'
Tatlong araw ang mabilis na lumipas pagkatapos ng usapan namin nayon ni Syd, maga na nga ang mata ko sa gabi-gabing kakaiyak, hindi nakikisama ang panahon sa amin ni Sydtron kasi magpasa hanggang ngayon wala pa rin siyang mahanap na abortionist.
Tinawagan niya lang ako at hindi na ako pinupuntahan sa bahay ng personal, kahit man lang kumustahin hindi magawa. Sa school naman halatang iniiwasan niyang lumapit sa akin na tila ba hindi niya na ako nakikilala.
Ayaw na ayaw niyang lapitan ko siya, he was hiding from me, from his responsibility.
I wiped off my tears as they continuesly cascading in my eyes. I'm inside my room sitting at the upper center of my bed, leaning my back against the cold wall, holding a blurred picture, black and white, seeing a small dot at the middle.
It's a sonogram, my very first picture of my unplanned child.
I'm almost two months pregnant, hindi ko napigilan ang sarili kong pumunta ng magisa sa doktor kahapon. I ditched my class, hurriedly ride a taxi and look for a doctor, for ob-gyne. I've learned that I am seven weeks preggy as they've conducted the examination and I've waited for the results.
The doctor said to eat healthy foods, vitamins, avoid stress or any emotional pain 'cause it will also affect the baby's growth, restrained myself in any heavy or strenous activities to lessen physical pain or discomfort, that will lead to spontaneous abortion.
I was just merely paying attention to what the doctors' advices and warnings, I can feel that my mind was about to explode of too much information that time, confirming me the undeniable truth that I am really pregnant. That someone's life is now dependent on how I take good care of my body.
I'm growing a life, a breathing child inside my tummy.
I let my tears fall freelybin my eyes, I'm so tire of being restless, ganito pala sa feeling pag ikaw na ang nasa ganitong sitwasyon, akala ko kasi ang arte-arte lang ng mga babaeng napapanood ko sa tv tuwing nalalaman nilang buntis sila, lalo pa't nag-aaral at naghihintay lang ng sustento galing sa magulang.
Na nagtiwala sa anak nila na makakapagtapos ng pag-aaral, kumakayod at nagpapakahirap para lang makaraos sila sa kahirapan pero heto ako, ano? Anong napala ko? Nabuntis, dagdag na nga sa problemahin dahilan pa ng kahihiyan ng pamilya.
Dagdag sa problema sabi nga ni Syd.
Impit kong tinatago ang mga hagulgol ko, ayaw kong magising ang iba at malaman ang kamiserablehang nangyayari sa buhay ko, ginawa ko to, katangahan ko to, kaya dapat lang kami ang tatapos nito. Wala ng ibang dapat pang makialam para mas madali ang lahat. Mali pero kailangan.
I'm so sorry child.
Sa ganoong sitwasyon ako nong biglang magring at vibrate yong phone ko, Sydtron's name appeared, calling me. I answered it hurriedly with a shaky hands.
"H-hello, Syd?" I uttered in a shivering tone, natatakot ako.
"Kreiya, bukas maghanda ka, I already found someone who could perform the abortion, dapat maaga tayong umalis dahil malayo-layo ang bahay niya, I will fetch you."
Walang akong ibang maramdaman kay Syd kundi panlalamig, sa kanya at sa boses niya. Tila ba wala lang sa kanya ang gagawin namin. Walang paki alam sa damdamin ko bilang ina.
He breaths heavilyin the other line. "Naririnig mo ba ako? Bukas na yon, Kreiya. Pagkabukas mawawala na yang dala-dala mong problema. Kaya umayos ka, naiintindihan mo?"
Kahit hindi ko nakikita ang mukha ni Syd, wala sa sarili akong napatango sa takot ko sa kanya. "Y-yes, I-I will b-be uhm r-ready." Nagkandautal-utal kong sagot sa kanya, hindi ko mapigilang humikbi.
Malalim siyang napabuntong-hininga, frustrated in my crying. "Alam kong nahihirapan ka, Kreiya. Nahahati ka sa tama at mali pero pareho tayong makikinabang dito. Hindi ko ginustong umabot tayo sa puntong ganito, pero wala na tayong ibang pagpipilian. Hindi natin kayang itaguyod yang batang yan. Kaya kahit isa tong malaking pagkakamali, gusto kong mawala iyan, Krei. I can't be the father of that child."
Sa naririnig ko kay Syd, alam kong buo na talaga ang desisyon niya, walang puwang sa buhay niya ang anak namin, hindi niya matatanggap. Hindi niya ako papanagutan.
"O-okay."
Nawalan na ako ng ganang makipagusap sa kanya. Iyan lang ang kaya kong sabihin sa kanya bago ko ibinaba ang cellphone ko, lying flatly on my bed, feeling so alone and stupid.
My tears was won't stop falling, I could feel my heart was breaking apart, nanlalambot ang katawan ko, nanghihina ang isip ko.
Isa kang immoral Krei, bukas na bukas isa ka nang ganap na mamamatay tao.
Papatayin mo ang sarili mong dugo ng walang kalaban-kalaban.
*****
__________________________________________________________________________
HAPPY READING!
🤙👍✌