Hindi na ako nakapunta kay Tristan. Nagkulong lang ako sa kwarto. Pinag iisipan ang sinabi nya sa akin.
Aasa ba ako?
Mag titiwala ba ako?
Mag papatawad?
Or
Is it another heartbreak for me.
Durog na ako. Durog na durog na.
Someone knock on the door.
"Wait lang po." Sigaw ko. Inayos ko ang sarili ko. I don't to look like a loser.
Binuksan ko ang pinto. Nagulat ako ng ..
"T-tita dina .." tanging nasabi ko
"Hija, can i talk to you?" Tanong nya.
Tumango ako at niluwagan ang pinto.
Nakita kong pinalibot nya ang tingin nya sa kwarto ..
And she smiled.
"Your room smells strawberry. I wonder .." sabi nya.
Yes, i love Strawberry.
From my curtains, pillows, carpet, blankets, cabinets ay lahat may touch of strawberry. Ganon ako ka adik.
"Its my favorite tita" nakangiti kong sagot.
"I see .. " sagot nya.
"A-ahmm .. tita upo ho tayo" Alok ko.
Umupo naman sya sa kama ko, katabi ko
Bumuntong hininga kami.
"I know its you Leigh. Kaya nag tataka ako kung bkt si Lindy ang pakakasalan nya" she said.
At heto na naman ako. Nag uumpisa na namang tumulo ang mga luha.
"T-tita n-nakita ko po s-sila.. " pautal kong sagot.
I am crying infront of my Ex's mother for f*cksake!
Hinagod nya ang likod ko
"Alam kong masakit ang pinag dadaanan mo." She comforted me.
Napayakap ako sa kanya.
"Ang sakit sakit tita. Para akong pinapatay araw araw. 10 years yun tita .. ang hirap. Ang hirap hirap po .." iyak ko.
Kay mommy at sa harapan lang ni ate ako nag breakdown after nong mga nangyari.
"I'm so sorry hija .. " She said with sincerity.
Hindi na ako nagsalita. At umiyak lang ng umiyak.
Lagi na lang akong umiiyak. Its been a month at ganun pa din ang sakit. Hindi nabawasan, pero araw araw nadadagdagan.
Hanggang kailan?
Kailan matatapos ang sakit?
Kasi ayoko na!
Pagod na ako.
"To tell you honestly .. Diken haven't not in a good shape this past few weeks. Laging uuwing lasing at nag wawala" kwento ni tita.
Pero bakit ganon? Hindi nababawasan ang sakit?
"One time i ask him, sabi nya hindi daw si Lindy ang babaeng gusto nyang pakasalan"
Hindi pa din ako nagsasalita. Kasi anong sasabihin ko? Ayaw ko din naman syang ikaaal sa kapatid ko.
"He even get on his knees begging to his father to stop the wedding." Pagpapatuloy neto.
"L-lumuhod sya?" I ask. Shocked.
Hindi lumuluhod ang isang Diken Vildamir.
"Yes he is. You see, Mahal ka ng anak ko. Its just that you were both in the wrong time." She said.
Mas napaiyak ako.
"Mahal ko parin sya tita. Mahal na mahal" sabi ko.
Because that's the truth.
"Can i ask you something?" She said.
Tumingin ako sa kanya at tumango.
"Are you willing to fight for my son?" He ask.
Hindi ako nakasagot. I ask myself.
Am i willing?
She wipe my tears and hold my hand.
"As a mother, i just want happiness for my son. And I know, its you who can make him happy.
Fight for my son Leigh" pakiusap nya
And then she left.
Naiwan akong nag iisip.
Should i start the fight?
One week na lang at kasal na nila Lindy at Diken.
Well, may mga pagbabago naman na nangyari saken. Hindi na ako umiiyak araw araw, minsanan na lang
Sanay na din akong nakikita silang dalawa na magkasama at sweet.
I may not say it now, but soon, i can finally say i move on.
Ilang araw ko ding pinag isipan ang sinabi ni tita Dina.
Hanggang sa naisipan kong ipag pasa diyos na lang ang lahat.
Kung kami, edi kami.
Ang hirap kasi alam ko, lumaban man ako o hindi, ako lang mag isa ang masasaktan sa dulo.
"Leigh!" Sigaw ni daddy.
"Yes dad?" Sagot ko.
"Kanina kapa kinakausap ka ng daddy mo anak" sabi ni mommy.
Nahihiyang nag baba ako ng tingin.
Andito pa naman kaming lahat.
"Sorry dad. I was just pre occupied" sagot ko.
"What are you thinking" he ask.
Hala! Pano to? Pano ko sasabihin na ang laman ng isip ko ay ang lalaking papakasalan ng anak nya na kapatid ko.
"I am thinking of Tristan dad. I was just worried of him" nasabi ko na lang.
Totoo naman kasi yun. Hindi na kasi nag paparamdam si tristan. Nag aalala na ako.
"Good .. good. Very good leigh. Stay close as tristan, we might use him in the future" he said.
"Use? Why dad? Is tristan is some kind of a thing?" Sarcastic kong tanong.
I am offended by him. Para kay tristan.
"What are you trying to say huh!" Sigaw na ulit.
Napatingin na sa aming dalawa ang lahat.
"Hon .. calm down." Sabi ni mommy na pinapakalma si daddy.
"I am so sorry dad. But i want you to know that I am offended how you see tristan as a tool that we can use anytime. He's my friend!" Paliwanag ko.
"Just a friend?" Lindy ask.
Napatingin ako sa kanya. She has this playful smile that i hate to see
"Wow. So you're asking me now?" Taas kilay kong tanong.
Hah! Kala mo papatalo ako sayo!
Ikaw, kayo ang may kasalanan sa akin
Nag baba sya ng tingin.
"Lindy we both know what i can do. So shut the hell up! Don't add fuel to the fire!" Sabi ko.
Lahat natahimik, even dad.
Napansin siguro nila ang galit ko.
"I am so sorry" narinig kong sabi ni Lindy.
Tiningnan ko sya. Nakayuko pa din sya.
And for the first time in forever
I smiled genuine.
"Wala yon. Just don't piss me off bunso" sagot ko na umalis na.
Ang gaan ng pakiramdam ko.
Is it because of the Sorry?
Or is it because i already accept everything.