Chapter 28 - Wakas

𝑊𝑎𝑘𝑎𝑠

Nakahawak ang kamay ko sa kamay ni Kerah habang nakaupo ako sa hospital bed nito, katabi ito. Matapos sabihin ni Dr. Boromeo kanina na narevive na si Kerah, parang nabunutan ako ng tinik sa dibdib. Sobra sobra ang kaba ko kanina, na kahit pinipilit ng mommy at daddy nito na pagaanin ang sitwasyon, ay hindi ko magawa.

I'm too afraid to think every possible things na pweding mangyari. I'm panicking awhile ago. Parang unti unti akonh sinasaksak sa nakita. Yung makita mong unti unting nawawalan ng buhay ang taong mahal mo.

"Sana matapos ko pa ang isang linggo na dapat honeymoon natin," malungkot na saad ni Kerah habang kinukulikot nito ang kamay kong nakahawak sa kamay niya. "I still want to create our own family, Cad."

Just by hearing what she said, I can't help myself but feel sad and hurt at the same time. Sobrang sakit. Mas nahihirapan akong makita siya ng ganito. Ang bait bait ni Kerah para maranasan ang ganito kasakit na sitwasyon.

"We will, baby. We will," But i can't promise. Naninikip ang dibdib ko habang sinasabi ang mga salitang gustong gusto naming dalawang mangyari.

Alas sais ng hapon nang dumating ang mommy at daddy ni Kerah, bumisita ang mga ito. Iniwan ko muna ang mga ito para makapag usap at nagpunta sa café machine sa labas ng hospital.

Habang nakatayo sa gilid ng machine, nakita ko ang pagpasok ni Raven sa hospital at may dala itong bulaklak. Hindi ko na inubos ang kape at sumunod na dito. Pagpasok ni Raven sa elevator, agad naman akong sumunod. Raven seems not surprised by my presence. He looks calm and peace.

"Congratulations," tiningnan ko ang kamay nito na nakalahad sa akin, bago tuluyang tinanggap. Tumango naman ako rito.

"It's supposed to be me, saying that to you....before," seryoso ang tunong saad ko sa katabi. Bumuntong hininga nalang ito sa akin.

"Yeah, if I wasn't an asshole," kibit balikat nito sa akin. I'm thankful that you are tho.

Nag usap usap pa kami hanggang nakarating sa tamang palapag at sabay na ring lumabas. Nasabi nito na bibisita lang sandali at may meeting pa itong dadaluhan.

Tulad nga ng sinabi ni Raven sa akin, pagkatapos lang nitong kumustahin ang asawa ko at nagbigay ng bulaklak ay nagpaalam na rin na aalis.

Kinabukasan, maaga akong nagising. Kasalukuyan kong hinahaplos ang buhok ni Kerah habang nakahilig ito sa akin. Gising na rin ito at nakayakap lang.

"Baby...." malambing kong tawag sa asawa.

"Hmmmm."

"Di kaba.... magtatanong kung bakit ako nakulong? When I was just 13 years old?"

Seryosong tanong ko kay Kerah, dahil simula ng nakilala ko ito, ni minsan ay di ako nito tinanong tungkol sa aking pagkakakulong nuon. Tho, kalat na kalat ang tungkol roon, pero wala akong naririnig kay Kerah.

"No.....di ako magtatanong, Cad. It's your story to tell..... not an issue to be asked. Nasa sayo yun kung sasabihin mo o hindi. Dahil alam ko namang mabuti kang tao,"  sagot nito sa mahinang boses. Napangiti nalang ako sa sagot nito.

"Then, how did you know that the man who owned the wallet, is my father?" tanong ko ulit sa kanya. Hindi ko rin kasi nakikwento ang buhay ko.

"Because I am reading the book.....about the famous Attorney Thiago Cavalcante. And I saw you in there," nakangiti nitong saad.

Napailing nalang ako ng maalala ang librong tinutukoy nito. Yon yung labindalawang taong gulang pa lamang ako. Kinuhanan ang litratong iyon sa likod ng mansion namin, kung saan kitang kita sa background ang napakalaking puno ng cherry blossom.

"Do you know, why I hated my father so much?" tanong ko sa asawa pero umiling lang ito. Napabuntong hininga muna ako bago napagpasyahang ikwento ang nangyari nuon.

"I was 13 years old when I convicted.....that's when my Yaya killed my uncle, because he attempted to raped my yaya..... I love my yaya so much. Dahil siya na ang nagsilbing ina ko ng mamatay si Mommy...inako ko ang kasalanang ginawa ni yaya.... Knowing that dad is a famous attorney, I believed that he'll help me so that I will not go to jail," I heaved a sigh as I remember what my father did. Nanatili namang tahimik si Kerah at nakikinig lang sa akin, not interrupting me.

"I was wrong for believing him," napatiim bagang nalang ako sa naalala. "He let me root in jail....hindi niya hinawakan ang kaso ko, at hinayaang makulong. Tapos pinaalis pa niya si Yaya."

Labis labis ang galit na nararamdaman ko sa ama ko. Kaya nuong nakalabas na ako, hindi ako umuwi sa bahay. I don't even want to see my father, ever. I loathed him so much. Ni minsan ay di rin ako nito dinalaw sa kulungan. Tanging ang yaya ko lang ang bumibisita sa akin. At kalaunan ay di na rin ito nakabisita dahil umuwi na ito sa probinsya nila.

Ilang sandali pa ay naramdaman ko ang paghalik ni Kerah sa akin. Nginitian ko ito bago hinalikan sa nuo.

"Do you know why people stay?" instead she ask me, but I just shake my head. "People stay not because they forget....they stay because they forgive.....Forgive your father, while he's still here.... I don't want you to hold that anger against him, until now... I want you to live happy....walang galit sa puso." Napabuntong hininga ako dahil sa sinabi ni Kerah.

Kahit kailan, sobrang bait talaga nito, kahit sa kalagayan nito ngayon, mas iniisip pa nito ang ibang tao.

Why God gave her to me? I don't deserve her. She's too good for me.

"I'll talk to him.....but for now, you should take your med----"

"Aaahh!!. ... .a-aray..... "

"Baby! Kerah.....Kerah.....what happened?" natatarantang tanong ko dahil sa biglaan nitong pagsigaw at namilipit sa sakit .

Dali dali kong pinindot ang emergency button sa para sa kwarto nito. Ilang sandali lang ay dumating naman kaagad si Dr. Boromeo.

Hindi ako mapakali habang chinicheck ng doctor si Kerah. My heart beating so fast and loud. I can't explain the goosebumps I'm feeling now.

Pagkatapos ng ilang minutong pagsusuri kay Kerah ay mahimbing na itong natutulog ulit. Nagpaalam naman agad ang doctor sa akin pagkatapos.

"Kumusta na si Kerah, Cad?" tanong ng mommy ni Kerah, kasama nito ang ama.

"Mas lumalala na ang sakit niya, Ma," nasasaktang saad ko. Agad naman akong niyakap nito ng mahigpit. "Natatakot ako, Ma," pag amin ko.

Kahit anong pag pakatatag ko, hindi ko parin maiwasang wag makaramdam ng takot. Takot na kahit kailan ay hindi ko pa naramdaman.

"Sssshhh...she's gonna be okay... Don't lose hope anak, lalaban si Kerah. Lalaban siya, para sa mga taong nagmamahal sa kanya. . at lalong lalaban siya para sayo," tumango nalang ako sa Mommy ni Kerah dahil sa sinabi nito.

Halata sa itsura ni Kerah na sobrang  nahihirapan ito. Namumutla na ito at nangangayat. Hinang hina na rin ito. Pero nang makita ako, matamis na ngiti ang iginawad nito sa akin. I really admire Kerah in any possible way.

Nakaunan ito sa braso ko habang hinahaplos ang buhok nito. Gustong gusto ko ang ginagawa ko para sa asawa. It gives chill to me.

"You know that I love you so much, right?" Kerah with her low voice.

"Uhuhmm. . .and I love you more, Baby. I can give you everything. Because I really....really love you," masuyong saad ko.

"Cad.....I'm so happy because I married a man like you.....A man w-with a good heart. A man who t-truly loves me.....A man that willing to do everything for me.....And I-im very t-thankful for that," Kera's voice is so soft and low. Halata sa boses nito na nahihirapan ito kaya pinigilan ko itong magsalita pa. But she doesnt listen to me.

"B-baby.....b-bid your g-goodbye a-already," mahinang saad nito. A word that broke my whole world.

I shakes my head of disapproval because of what Kerah said. No! I'll never say goodbye to her. No.

"No baby, no," tutol ko agad rito. Hindi ko kaya.

"Y-you l-love me right?....P-please....baby, bid me a g-goodbye," sa puntong iyon ay hinarap ko na si Kerah sa akin.

I can't dare to say what she wants to hear. No! not now.....and not ever.

"I-i can't, Kerah.....I can't. .p-please," pagsusumamo ko, nanginginig ang boses. But Kerah shakes her head as her tears flows.

Hinawakan ko ang mukha nito at masuyong hinalikan sa labi. I swallow the lump in my throat that makes me breathe hard.

"I-i can't baby... h-hindi ko kaya, ayaw kong m-mawala ka," naluluha kong saad.

Alam mo yung masakit? Yun yung nakikita mo ang taong mahal mong nahihirapan na, pero ayaw mong pakawalan dahil alam mong pag pinakawalan mo siya.....hinding hindi na siya babalik pa.

"H-how will I g-go? If y-you don't b-bid your g-goodbye to me?" patuloy nito habang umiiyak na. "B-baby, p-please. ."

Mahigpit ang hawak ko sa kamay ni Kerah. Para akong sinasaksak ng paulit ulit habang nakikita ko ang hirap sa mukha ng asawa. I can't be this selfish to let her suffer more.

But how about him? How about me? I'll suffer forever. Knowing that, when I wake up tomorrow, there is no Kerah in my side. How about me?

"I-i love you so much, Kerah....I l-love you so, so much," paulit ulit na saad ko sa kamya. I kiss Kera's hands. "I d-don't want you to s-suffer more....I l-love you very much...Y-you c-can now.... r-rest, Love...." pumiyok na ako sa huling sinabi ko.

Nanginginig ang boses at kamay ko habang hawak hawak ng mahigpit ang kamay ni Kerah. Sobra sobra ang sakit na nararamdaman ko ngayon. My tears can't stop from falling because of the pain I'm feeling.

"I-i love y-you, Cadu," sa nahihirapang boses, ngumiti pa si Kerah sa akin na mas lalong nagpasakit sa damdamin ko. "I-i l-love y-you..... to t-the s-square of I-infinity....."

Bago tuluyang pumikit si Kerah, hinalikan ko pa ito sa nuo, tanda ng pagmamahal ko sa asawa. Walang tigil ang tulo ng luha ko habang mahigpit na yakap si Kerah. Walang mapaglagyan ang sakit na nararamdaman ko ngayon.

No one will understand my pain.

Paglabas ko ng pintuan, nakita ko ang mga magulang ni Kerah na umiiyak na rin. Kera's mom and dad hug me tight. Bago ako nagpaalam na pupunta lang sa billing station para asikasuhin ang bayarin.

"A-anak..... I heard your wife is here in the hospital. Just tell me what I can do. I'll do everything to help her. Gagawin ko....babawi ako, diko nagawang tulungan ka nuon.... I'll do everything for your wife now, son."

I hate my father so much. But now, seeing him right at this time, made me calm a bit. All I can do is to hug my father.

"She's g-gone, Dad...." habang umiiling ay napaiyak ako lalo ng yakapin ako pabalik ni Daddy na matagal ko ng di nayayakap.     "She left me already."

My father patted my back as I cry in his arms.

That was 10 years ago. Yet, its like happened yesterday. Still fresh in my mind. Everything was very fresh in my mind. Her face, her laughed, her giggles, her smile. All of it, still, I treasure it. Every moment we had.

Here I am now, standing in front of the tall, and beautiful cherry blossom in their backyard. Today is Kera's 10nth year death anniversary.

Shower by its beautiful flower. Embrace by the cold wind, and touching softly the tall tree, with the most beautiful name engraved on it.

'I love you so, so much, my Baby,'

As the wind blows my coat, disheveled my hair, I open the bottle of wine and poured a little amount on my wine glass.

"Like what I had promised, I only drunk twice in a year," as the tears slowly flows from my eyes, I lay down under the tree, close my eyes and feel and embrace the pain and longings that attack me.

Every year, umiinum ako sa birthday ni Kera at sa death anniversary nito. That was my promise to her.

"B-baby....look at me....I am now a successful lawyer, just like Dad....." I sneez a bit. "And I am also a successful business man... Just like what I promised to you," my voice shakes, dahil sa nagbabadyang luha sa mga mata ko.

"B-baby....." I can't stop myself from sobbing, it hurts so much every milli second I remember her.

"Your absence is like a curse, don't you know that?" I try to wipe another tears that flows from my eyes. "You go away, and its like I'm dying too."

"More days will pass, and turns to years. But I will always remember and cherish you, with silent tears."

'I love you, to the square of infinity, Kerarah.'

------ T H E   E N D------

𝐺𝑜𝑟𝑔𝑒𝑜𝑢𝑠𝑌𝑜𝑜𝑜🍀