Nakatitig ako sa babaeng nagbigay ng saya at liwanag sa noon ay madilim kong mundo. Ang nagsilbing gabay ko noong mga panahong hindi ko magawang tumayo. Ang nagsilbing bituin na nagniningning sa madilim na daang nilalakaran ko. Ang nagsilbing inspirasyon ko para ayusin ang buhay ko.
Mapait akong napangiti. Hindi ko inakalang ganito siya kabilis na mawawala sa akin. Kung alam ko lang sana ay mas pinahalagahan ko siya. Totoo pala talaga ang kasabihang nasa huli ang pagsisisi.
Mariin akong pumikit kasabay ng pagtulo ng mga luha sa mga mata ko. Masakit oo, pero kailangan kong tanggapin. Kailangan ko na siyang pakawalan. Hindi lahat ng bagay o tao na mahal mo at importante sayo ay pwede mong hawakan ng mahigpit. Minsan ay kailangan mo ring maging maluwag sa pagkakahawak upang hindi sila masaktan at mahirapan. Minsan din ay kailangan mo ng tuluyang bitawan para hindi ka na masaktan pa at ganon na rin sila.
Sa huling pagkakataon ay pinakatitigan ko siya. Huminga ako ng malalim at tumayo mula sa pagkakaupo.
"You may not be the one and only star in the night sky but I just want you to know and promise to you that you will always be the biggest and brightest star in my life."