"Shhh! Don't you dare shout my name. I know you know me but please be quiet. I will bring you back in Seoul but shut up." Kung gaano siya kabilis mag salita ganun din kabilis ang tibok ng puso ko. At sa pangalawang pagkakataon hinila niya na naman ako.
May binuksan siyang sasakyan at bigla bigla niya akong itinulak doon papasok.
"I know you're not a Korean. Are you my stalker?" Napaka straight forward nitong lalaki na to.
"Yes, Im not Korean because I'm a Pinoy. And FYI I'm not your stalker. I'm just lost that's all. I'm not a sasaeng." Sunod sunod kong sagot sa kanya habang nakatingin sa labas ng kotse.
"Really? Sound so defensive." At dahil sa sinabi niya bigla akong mapatingi sa kanya. Hindi na siya nakasout ng mask. Kaya kitang kita ko na ang boung mukha niya. Medyo singkit ma mata, matangos na ilong, ang labi niyang mapula at nunal sa ibaba nito.
'Can you please slap me?' Sabi ko sa isip ko. At dahil masunurin ako sa sarili ko bigla ko ng sinapal ang sarili ko.
"Are you insane? You just slap yourself in front of me?" Natatawa niyang sabi sa akin. Hindi ko alam pero pati ung tawa niya ang amo kasing amo ng mukha niya.
"It feels like I'm dreaming. You're my bias in your group, but I'm not a sasaeng, promise. I'm sorry if you think I'm one of them. I really forgot the direction back to the train station that's all." Ang matapang kong boses ay biglang umamo. Kasi naman baka iban niya ako sa mga concert nila na kahit isa wala pa akong napuntahan.
"I'm just kidding, Miss. What's your name? No need to introduce myself to you because I think you know me already." Ngumiti siya na labas ng kanyang mga ngipin. Ung ngiti na dati lang sa litrato ko lang nakikita.
"What if I didn't tell you my name, what will you do?" Tapang kong tanong sa kanya. Duh hindi porket bias ko siya matatakot ako sa kanya. Hindi din porket crush na crush ko siya bibigay agad ako sa mga ngiti niya. Duh!
He didn't answer my question. Naramdaman ko na lang tumigil na ang kotse sa tapat ng matayog na building at may nakalagay pero hindi ko mabasa kasi na ka Hangul. Pero sa palagay ko ito ung entertainment nila.
"Wait? What are we doing here? I'm not a sasaeng promise mamatay naman si Batman." Bubuksan ko sana ung kotse pero naunahan niya ko. Bigla niyang hinawakan ung pinto ng kotse niya.
"You're going with me. I do believe you that you are not a sasaeng. I just need your help." Nag drive ulit siya papasok ng parking lot.
Sinuot niya ulit ung mask niya at nagulat ako dahil may inabot niya saking isang mask na kinuha niya sa bag na nasa likod ng kotse niya.
Hindi na ako nagtanong at sinout na lang ang ibinigay niya sakin. Sinout ko din ang hood ng jacket ko para matakpan ung mukha ko.
Iginala niya muna ang mata niya sa boung paligid ng parking lot bago niya tanggalin ang seatbelt at lumabas sa kotse.
Hindi ko alam ang gagawin ko kaya nagulat na lang ako biglang bumukas ang pinto sa side ko at bumalandar sa harap ko ang mukha niya. Sa sobrang bilis niya kumilos hindi ko nalamayan natanggal na niya ang seatbelt ko at bigla na naman niya akong hinila palabas ng kotse.
Hawak niya ang braso ko habang naglalakad kami papasok ng building.
Haharangin sana kami ng guard pero bigla niyang binaba ung mask niya kaya bigla na lang itong tumabi at pinapasok ang kasama ko. Kaso nung ako na papasok bigla akong hinarang ng guard.
"She's with me." Mahina niyang sabi at walang nagawa ang guard dahil pinapasok niya din ako sa huli.
Nasa elevator na kami pero nakahawak pa din siya sa braso ko.
"Mianhae (I'm sorry)" Nakatungo niyang sabi at biglang bitaw sa braso ko. Ayun lang ata ang alam kung korean word.
Hanggang ngayon hindi ko pa din alam kung bakit niya ako dinala dito kaya sobrang kinakabahan ako na natatae. Charot lang siyempre ung natatae.
Biglang bumukas ang pinto ng elevator at lumabas na din ung kasama ko pero ako hindi pa din gumagalaw. Dahil pati ung tuhod ko nanginginig na sa kaba.
Napansin niya ata na hindi ako sumunod kaya hinawakan niya ung pinto para pigilan sumara. Hinawakan niya ulit ako sa braso at hinila palabas.
"Wait! I already say sorry to you earlier, so please release me. I'm sorry if you think I'm stalking you, but believe me I'm not a stalker. I know you guys deserve your privacy that's why It's never entered my mind to stalk you." Dere-derstyo kong saad sa kanya. "Promise mamatay man ako ngayon." Dugtong ko pa at bigla kong kinagat ang labi ko para pigilan ang pag tulo ng luha ko.
Magsasalita sana siya pero biglang may nagsalita sa likod niya kaya napatingin sabay kaming napatingin kung saan nanggaling ang boses.