Chapter 14: Grief
Ang saya. Hindi ko akalain na ganito magiging kasakit ang pagkatalo ko. 'Yung tipong ibinigay ko na ang lahat para maging deserving pero wala talaga. If I know na ganito ako sasabutahihin ni Tina o kung sinumang hinayupak na pesteng tao ay umantras na lamang sana ako.
Tangina naman kasi 'e. Lalo akong naiiinis at nagagalit dahil I am expecting a solid victory or a solid lose. But no, we've been fucking sabotage! Naapektuhan ng lubos ang presentation namin! Sa totoo lang, mukha kaming tanga sa presentation, hindi naging maayos ang sayaw nina West. Nag-viral sa buong campus ang sayaw nila at pinagmukha nila kaming tanga.
Nakakahiya naman daw sa President ng Partylist namin, masyado daw naming ginalingan. Tangina, kung alam lang nila ang nangyari hindi nila kami ganyang huhusgahan. Ang yabang ko daw porket ma'y page ako na sikat, hayop. Mga inggit sa buhay. Mga pesteng 'yan dapat pinapadala sa North Korea para madisiplina.
Ayoko na. I regret every single effort I gave. Suicidal akong tao, remember? Parang gusto ko na lang mamatay. Ganito talaga ako kababaw at kadaling malunod sa kalungkutan. Wala na akong mukhang maihaharap. Kung ano-ano ng issue ang kumalat tungkol sa'kin. Malandi, mangagamit, mapaglinlang. Sige, dagdagan niyo pa.Hindi ko maalis sa isip ko lahat ng mga panghuhusga nila. Sobrang sakit
talaga. Hindi ko maipaliwanag. No words can help me endure this fucking pain. So this is what they call depression.
Haha.
Talo pa ako sa election. Sira na ang plano ko. I'm not qulified to be the International Representative anymore. Sino ba namang nagsabi na qualified ako noong una? Hindi ba't wala? Masyado lang akong naniwala kay Mrs. Vergara. I'm just great at assuming things. Assumera kasi akong tao, sobra. Kaya sa huli, ako lang ang sasaktan.
Sana pala iginawa ko na lang ng artworks 'yung efforts na ibinigay ko sa eleksyon. Nagkapera pa sana ako. Hindi sana 'yung nag-aaksaya ako ng pera ngayon para lang makalimot. Lalo ko lang naaalala ang lahat 'e. Hindi ako uminom ng alak pero nag-ambag na lang ako.
I promised na sumama sa afterparty naming magkakapartido, kaya naman nandito kami sa isang bar. Si Luke ang nagsuggest na dito kami magpalipas ng sakit ng loob, safe naman daw kami dito dahil Tito niya ang may-ari ng bar. Ako talaga ang nangunang pumunta agad dito. Hindi ko na kinaya 'e. Gusto ko lang talaga mapag-isa. Pumayag sila kasi hindi lang naman daw dahil sa pagkatalo sa eleksyon ang ikalalasing nila kundi ang mga kanya-kanya din problema sa buhay.
"President, kaya pa?" Tanong ni Angela.
Halata sa kanya ang sobrang pagkalasing. Hindi bagay sa kanya ang pangalang Angela. Ma'y anghel bang naglalasing? In fact siya ang pinakalasing among them.
"Do I have a choice?" I said and laughed bitterly.
Hindi ako lasing, mukha lang. Magkaiba 'yon. Ako lang ang humiwalay sa kanila mula sa table. Baka ma-tempt lang ako tumikim ng alak. Hindi pa ako gano'n ka-babang uri ng tao para maglasing dahil lang sa pagkatalo. Anyways, I'm not in the legal age to do something like that. Napag-alaman ko nga kanina na ako at si Angela lamang ang 17 years old. Pero kung maglasing si Angela dinaig niya pa 'yung mga tambay sa kanto.
Kumpleto kaming lahat sa bar habang nagpapalipas ng sakit ng pagkatalo. Kaya naming tanggapin na talo kami, pero 'yung sabutahihin kami? Hinding-hindi. We all worked hard for the position we want pero ilan lamang sa amin ang pinalad na manalo. Tanging sina Sammie, Caryll at Luke ang nanalo.
I'm still suspecting someone from our partylist. A traitor perhaps. I'm not great at deducing but something makes sense kapag iniisip kong mula sa partido namin ang nangsabutahe sa'min. If it isn't Tina, then who was it? I partly believe Tina. Alam ko namang mahal na mahal niya si Jian. Seeing her miserable because of Jian is enough. Iniisip ko tuloy kung palagi ba siyang umiiyak gabi-gabi.
For Jian, naiinis ako sa kanya. Masyado niya akong kinaawaan para matakot sa pangbla-blackmail ni Tina. Gano'n niya ba ako kahinang tingnan? Sabagay, he knows my strength and weakness. Ang pagkakamali niya lang don, 'yung masyado siyang nag-alala para sa'kin. Ayaw na ayaw ko talagang ma'y taong nag-aalala at pumapasok sa isang desisyon na sila lamang din ang maaapektuhan ng dahil lang sa'kin. I'm not important to be treated like that. I don't deserve any sympathy from anyone.
Nagsisisi ako dahil pumayag pa ako sa kasunduan namin ni Felix. I was really hoping back then. I somehow felt alive. But all of my hope is gone now. Hindi ko rin masisisi ang sarili ko kung bakit hindi ko mapigilang malungkot at magalit sa mga nangyari. This was my choice to take a risk. Tanggap ko naman pero ang sakit sakit kasi.
Sinulyapan ko ang mga kasama ko. Lahat sila tumba na maliban kay Caryll at West. Panay pa rin ang pag-inom ni Caryll ng alak habang kumakanta si West sa harap ng bar, damang-dama niya talaga ang pagkanta at sobrang higpit pa ng hawak niya sa microphone. Parang kanina lang nagtatawanan sila tapos ngayon mga tulog na.
We are wasted, indeed.
Bigla namang naupo si Caryll sa harap ko habang hawak-hawak ang isang bote ng alak. Tumatawa-tawa pa siya ng mapait habang nakatingin sa'kin. Geez, I find it really weird. Akalain mo 'yun naglalasing ang salutatorian ng klase. Panalo naman siya sa eleksyon pero hindi ko maintindihan kung bakit ganito siya maglasing.
"Marzia Cruz," Sabi niya at napangisi.
"What a plain name." Nag-iba ang timpla ng mukha niya at matalim na tumitig sa'kin.
"Hindi ko talaga maintindihan kung bakit ikaw ang naging Class Valedictorian. Hindi ka naman gaanong matalino, kayang-kaya kitang talunin 'e. Hindi ka din masipag kagaya ko. Hindi kita kasing yaman. I don't know what they saw in you. Napapaisip na lang ako minsan kung bakit laging pabor sa'yo ang lahat ng bagay pagdating sa academics. You don't even have connections from any authorized person from our school." Saad niya.
Why is she comparing myself to her? It's obvious she's wondering on why on earth she kept losing to a poor girl like me. Sinasabi niya bang hindi ko deserve ang pagiging Class Valedictorian Year 2018-2019? Hindi pa rin ba siya makamove-on doon? Wala naman akong naririnig ng kung anuman sa kanya noong kabilang taon. She even said that she fully accepts being a salutatorian because she knows how much I deserve it.
Inisip ko na lang na lasing siya kaya niya nasasabi ang mga bagay na 'yan. But indeed, I really felt insulted. Ugh, ang hirap magpigil ng galit. Mabait naman si Caryll sa'kin this past few days kaya babalewalain ko na lamang ang sinabi niya. Nanatili akong tahimik. I don't want to say something na ikasisira niya.
"Why am I even talking to you? Haha. Sobrang layo pa naman ng gap nating dalawa pagdating sa estado ng buhay. Hindi ko nga lang matanggap na natatalo ako ng isang kagaya mong mahirap. Hayst. How about this, kung suhulan na lang kaya kita ng ilang milyon, umalis ka lang sa school? Hindi ba't scholar ka lang naman? Nakita ko ang records mo. Ikaw lang yata ang scholar na hindi madalas dumuty 'e. Kung gusto mo naman sponsor-an kita sa pag-aaral mo. Sige na, wag ka ng mahiya, tanggapin mo na ang offer ko sa'yo. Natanggap mo 'yung maliit na offer sa'yo ni Tina noon para tulungan siya sa plano niya. Ito pa kayang milyones ang tanggihan mo. Hindi ba't mukha ka naman talagang pera?"
Napatayo ako sa sinabi niya. I want to slap her so bad but I just can't. Nangibabaw ang galit sa puso ko. Parang hindi ko kakayanin kapag hindi pa ako nagsalita. Buong pagkatao ko na ang tinapakan niya.
"Hindi porket mahirap ako, marunong na akong tumanggap ng suhol, ang babaw naman ng tingin mo sa mga kagaya ko. What's wrong with having less worldly possessions than the others? Hindi 'yon ikakabawas ng pagkatao ko. Ang masama 'yung tinatapakan mo ang iba dahil lang sa kagustuhan mo."
Parang hindi siya nakikinig sa'kin kundi lalo lamang uminom ng alak bago ulit ako tapunan ng tingin. Gustong-gusto niya talaga akong iniinsulto. Sinong mag-aakala na ang isang mukhang anghel na katulad niya ay makakapagsalita ng ganito kasasakit.
"Mas magaling ako sa'yo, kung umangal ka man, wala akong pake. Kung mas matalino ka sa'kin bakit hindi mo ako magawang talunin? Guess what? Ako ang Class Valedictorian Batch 2018-2019. Hindi pa ba sapat 'yon para malaman mo na mas magaling ako sa'yo? Pangalawa ka lang naman lagi sa lahat ng Academic activities na salihan natin pareho. Ikaw na rin ang nagsabing pamangkin ka ni Mrs. Vergara. Ma'y koneksyon ka rin sa teachers, so why not use that as an advantage? Tutal wala naman akong koneksyon sa kung sinuman. Mahirap kami unlike you and your family. Do your dirty works as you pleased. It just proves me that you're nothing without the things you have in life that I don't. Samantalang ako, kahit wala ako ng mga bagay na 'yan kayang-kaya kitang talunin." Kumunot ang noo niya sa sinabi ko. Masyado atang natamaan. It's not my fault.
"H'wag mo hintaying sipagin ako, mapapahiya ka lang. Masipag ka, hindi ba? Paano na lang kung gayahin kita? Baka hindi mo na 'ko maabot. Whatever you do, you will always come after me." I said.
Ngumisi siya sa'kin na para bang hindi man lang tinalaban sa mga sinabi ko. Lumalabas na talaga ang baho niya. Akala ko tanggap niya sa sarili niya ang pagka-salutatorian noon pero ganito pala kalaki ang inggit na nararamdaman niya sa akin. Tumalikod ako sa kanya ngunit muli siyang nagsalita.
"Ito ang gusto ko sa'yo Marzia 'e." Sabi niya habang natatawa pa. "You always try to protect your principles and do everything for your desires, that's why I planned to ruin one of your dreams in life."
Natigilan ako. Humarap ako sa kanya na nakatayo na rin. Nakahawak siya sa lamesa upang pang-alalay sa katawan niya. Masyado na siyang lasing. Ubos na din ang bote ng alak na hawak-hawak niya kanina.
"What do you mean?" Kunot noo kong tanong.
"I sabotage your Partylist." She smirked as she saw my priceless reaction. "I should be on Tina's side, but come to think of it, it would be an ease to sabotage your works if I am on your side. I've been planning to ruin your opportunity from the start. Alam kong habol mo ang International Representative Agreement sa Amerika. Para sa'n, Marzia? Pangtawid buhay ba? Haha. Sorry ka, your opportunity vanished as soon as you lose as the president of the club. President lang ang tinatanggap at hindi ang isang councilor na katulad mo. You're lucky enough to be part of the organization. Ang desperada mo nga 'e. Nilandi mo pa 'yung magbestfriend na Felix at Spencer para lang sumikat, nagkasira tuloy sila ngayon ng dahil sa'yo."
Nangilid ang mga luha ko. Ang sakit niya magsalita. I formed my fist and stopped myself from doing any harm that may cause us trouble. Kapag nagkaroon pa ako ng isang malaking issue kay Caryll ay lalong hindi ko na kakayanin.
I realized everything now. Ngayon ko lang nakita ang tunay na ugali ni Caryll. Behind that angelic face is a demon hoarding inside. It explains everything how she showed no interest in our meetings. Kaya din pala pawala-wala siya madalas at nagpapakitang gilas pagkabalik niya.
"And you know what's surprisingly shocking? To see Tina preventing me from doing such things. I was the one who ruined everything. You must have felt devastated as the president. Awww. How awful can that be?"
Tina's face flashed on my mind. She was being true to me. She was telling the truth but I didn't listen. It makes sense now. 'Yung mga oras na sinabi ni Angela na nakita niya sina Tina at Caryll na nagsasagutan, it was actually Tina who was defending our partylist, and it was Caryll and the others who destroyed our materials.
A traitor, indeed.
"You should see Tina's reaction when she caught me. She was worried as hell to be accused by you. Hindi niya nga lang ako napigilan sa pagsabutahe ko because I blackmailed her. Na kapag sinabi niya sa'yong ako ang nanira sa partylist natin ay sasabutahihin din kita maging sa eleksyon. Mahal na mahal niya talaga si Jian, 'no? She's already hurt but she still chose to protect her lover's bestfriend. How sweet is that? It's really entertaining to play with other people's feelings. You should try it sometimes. I had quite alot of fun." Sabi niya habang natatawa pa.
"So you think everything is just a game? To be played with, betrayed, entertained, and crashed. Open your mind, Caryll. This is reality which you cannot play." I said.
I can't hold myself back anymore that's why I punched her straight in the face. Natumba siya sa sahig habang natatawa pang nakatingin sa'kin. Lasing lang siya kaya mabilis na natumba pero nakita kong dumugo ang parte ng ilong niya. She deserves more than that. She is definitely one crazy woman. I caught West who's staring at me. Sinamaan ko lang siya ng tingin hanggang sa muling umimik si Caryll.
"Pero 'wag kang mag-alala, you lose fair and square from Tina. None of us sabotage you in that part. It simply means that you really don't deserve to be the representative." Ngumisi siya at tumalikod na lang ako mula sa kanya.
Lumabas ako sa bar at nagsimula bumagsak ang mga luha ko. My mouth starts to quivered and my hands begun to tremble. I need to go somewhere peaceful. I need to calm myself down. Walang iba na makakatulong sa'kin kundi ang sarili ko. I need to be brave all by myself.
Nagcommute ako patungo sa parke. Naglakad-lakad ako dito at umaasang mapapakalma ko na ang sarili ko. Na sana mawala na sa isipan ko ang lahat ng paratang nila. Ang hirap makalimot ng problema lalo na't ang daming tao ang nadamay ng dahil sa'kin.
I want to blame Caryll. I really do. Pero hindi ko magawa. Inis at galit ako sa kanya pero hindi ko siya magawang masisi. She was too insecured because of me. Jealousy overcomes her too much. I don't blame her but once she beg for my forgiveness, I wont hesitate to turn her down. Hinding-hindi ko siya mapapatawad. She's just to innocent to look at to be accused of something miserable like this! I'm definitely blaming her. Ang sakit kasi, 'di ko maiwasan.
What can I say? She ruined my dreams! Pangarap ko 'yon tapos sinira niya lang! It was supposed to be my big opportunity to finally be an international competitor. Ang malas naman ng kapalaran ko. Parang sa lahat na lang ng gusto ko hindi man lang ako mapagbigyan.
My vision was already blurred. Hindi na ako masyadong makakita dahil sa mga luha ko. Ma'y ibang tao na rin akong nababangga ngunit ma'y kaisa-isang tao o semento ba 'to na hindi umaalis sa harapan ko.
"Miss," I looked up at bumungad ang nag-aalala niyang mukha. Inabutan niya ako ng panyo at kinuha ko ito. "Miss na kita."
I wiped my tears away pero patuloy pa rin ito sa pag-agos. It's like a river flowing down, hindi ko mapigilan lalo na no'ng makita ko siya. I don't want him to see me crying pero wala 'e, ang hina ko.
"Naiinis ako sayo, Felix! Naiinis ako!" I said. "Why did you even persuade me to run as the president?! You shouldn't have done that. Sana hindi mo na lang ako tinulungan!"
Alam kong mali na sisihin siya dahil tinulungan niya lang naman ako. Pero gusto ko talagang mailabas ang sakit ng nararamdaman ko. I can't handle it anymore. Ang bigat-bigat na sa kalooban ko.
"I want you out of your comfort zone, Marzia. Haven't you notice something from yourself? You learned to fight for your dreams and take risks that you never thought you could do. You have so much potential in you, Marzia. You just need someone to help you in able to unleash it. Losing is just a part to begin with. Winning is the last step you'll take in your staircase. Don't lose hope, Marzia. Don't regret every single effort you gave to chase your passion. You're simply starting to bloom. This is the start of your everything, keep dreaming and chasing it. I'll always be here for you." He said and hugs me.
I never thought of that before. I never even think that he is helping me for a bigger purpose. Parang nawala lahat ng pagsisisi na nararamdaman ko kanina. Gumaan din ang pakiramdam ko pero hindi ko pa rin mapigilang umiyak.
"I love you." He whispered.
"Why?" I mumbled. "Why do you love me? I don't understand. I'm not your typical girl who's beautiful, skinny, and especially wealthy. I'm the complete opposite of those. If you're just playing with me, you can stop now." Kumawala siya sa pagkakayakap at pinunasan ang mga luha ko.
"You're not a game to be played with, Marzia. You're a person to be love." He said and makes me looked at him.
"I have so many reasons to love you. It would take a year to tell it. You're beautiful, Marzia. You're an amazing girl and having you would be an honor. You have your own ways to show your love for others. You know how to care for the people you love. You're brave enough to protect your love ones. You always do, that's why every single day I fall in love with you even more. You don't have to be beautiful, skinny, and wealthy. You just have to be yourself and I will always love you." He genuinely smiled.
I felt his endearing affection to me. Nalulunod ako sa mga titig niya. It felt like ako na lang ang hinihintay niya para mahalin niya ako ng buong-buo.
Pero hindi 'yon gano'n kadali. I'm scared of him. Im scared that he might hurt me. Ayokong masira ang sarili ko ng dahil sa ibang tao. Sobrang tagal ko bago mabuo ang sarili ko na matagal ng nasira. Since my father's incident, I never trusted anyone. I never loved anyone before except for him, my Dad. Alam ko kasi sa sarili kong hinding-hindi niya ako sasaktan.
"Did you fell in love with me only because of our agreement? You're unbelievable. We just met a couple of weeks ago. How could you love someone you just met?" I asked in disbelief.
Naglakad ako palayo sa kanya pero sinundan niya pa rin ako. Ang lakas ng tama niya sa'kin samantalang wala namang akong ginagawa sa kanya. Kakaibang nilalang. Ano bang ginawa ko para mahalin niya ako ng ganito?
"Before you even met me, I already fell in love with you."
Natigilan ako sa sinabi niya. Parang hindi ito magprocess sa utak ko. Binalewala ko na lang ang sinabi niya at itinuon ang atensyon ko sa parang.
I want to forget Felix. I want to forget everything.
"Not now, Felix."
Bumalik lahat ng sakit na nararamdaman ko. Nagsisisi na lang ako dahil pumunta pa ako dito. Nakita ko pa tuloy si Felix. Bakit naman sunod-sunod pang dumadating ang problema sa buhay ko? Hindi ba pwedeng isa-isa para maka-recover ako? Para tuloy akong binabaril ng sunod-sunod at unti-unti nito akong pinapatay. That's how I feel right now.
"Let's do a blog." I suggest, making myself force a smile.
Tinitigan niya ako at nagdadalawang isip pa kung sasagot ba siya o hindi pero tumango na lang siya. He looks so worried. Sinundan ko siya patungo sa kotse niya. Nagsimula na kaming bumyahe at naging tahimik lang ang lahat sa pagitan namin.
Gustong kong makalimot ng problema. I want to ignore all of these. Mas magiging madali ito kung
ma'y pinagkakaabalahan ako. I really just want to sleep pero hindi pwede. I want to fix everything. Siguro hindi ngayon pero sa darating din ang araw na 'yon. Kailangan ko munang magpalipas ng kalungkutan.
Paano kaya bukas? Ano kaya ang sunod na ipaparatang nila sa'kin? Required ba masaktan pagkatapos maging masaya ng ilang araw? Kasi kung oo, ayoko na lang maging masaya. I had enough with this life.
Kung nasa tabi ko kaya si Papa, ganito pa rin ba ang mararamdaman ko? Masasaktan pa rin ba ako ng katulad nito? Si Papa lang ang nagparamdam sa'kin ng pagmamahal. Siya lang naman ang kailangan ko para umayos na ulit ako. Pero hindi 'yon ganun kadali.
Nakarating kami sa bahay nina Felix at bumaba na kami mula sa kotse. Sabay kaming naglakad patungo sa loob ng bahay nila. Ramdam ko din ang madalas na pagsulyap ni Felix sa gawi ko. Agad kong pinunasan ang mga luha ko at baka maabutan pa ako ni Tita sa ganitong sitwasyon.
I tried to force a smile and act normally when Tita saw me. She immediately hugs me, pero ang pagyakap ni Tita ay lalo lamang ikina-lungkot ng damdamin ko. My tears started falling at alam kong naramdaman ito ni Tita.
"Ija, ma'y dinadamdam ka ba? Pwede kang magsabi, nandito lang ako."
Tumango ako na nagsasabing gusto ko siyang kausapin. Hinawakan niya ang kamay ko at dinala sa living room. Iniwan naman muna kami ni Felix para makapagusap. Malamang sobrang kinaaawaan na ako ni Felix sa sitwasyon kong 'to.
Hinahaplos-haplos ni Tita ang buhok ko habang pinapatahan ako.
I want to receive some advice from an adult like her. Kung sinuman ang alam kong the best na mabibigyan ako ng payo, it's Tita Francine. Parents give the best advice. And also, mother knows best. I maybe the baddest daughter for not opening up with my mother but I really just can't open up with her. She would just call me dramatic, especially when I visited my Dad and I suddenly cried. That's the reason why I can't say a single dilemma to her.
Nang makatahan ako, nagsimula akong magkwento sa kanya. Sinabi ko lahat ng naging issue ko sa school, inisa-isa ko talaga. Maliban na lang sa issue na kasama si Felix. Wala akong sinabi tungkol don. Sinabi ko lang kung gaano ako nasasaktan sa mga ipinaparatang sa'kin sa eskwelahan pati na rin ang saklap ng pagkatalo ko. Sinabi ko rin na nasabutahe kami, pero hindi ko na lang sinabi kung sino. Ang totoo niyan gusto ko lang mailabas ang mga hinanakit ko. Hindi ko na kasi kakayanin kung sasarilihin ko lang ang lahat. Feel ko sasabog na ako sa sobrang dami ng problema ko. I felt bad for those people who has been affected because of me.
Binigyan ako ni Tita ng mga advice. On how I will be able to overcome this problems. Sinabi niya na I should stop thinking about what would others think of me and focus to myself. Because not all people are important and not all they say even matters. Naalala ko pa si Caryll because of that thought. Sana hindi na lang siya nagpadala sa inggit.
"Marzia, you're a brave woman. Alam kong malalagpasan mo din 'yan. God is always by your side to protect and guide you no matter what. Hindi mo man maintindihan ang mga bagay na nagyayari sa'yo ngayon, I'm sure that the right time will come for you to understand everything."
Sobrang gaan ng pakiramdam ko habang kinakausap si Tita. It's like she knows every pain I felt. Ang swerte ni Felix sa kanya. I understand why they are very close to each other. I hope Mom could be just like her.
"Thanks, Tita. You're the best." Sabi ko at nginitian niya ako.
Nagpaalam na ako sa kanya at dumeretso sa kwarto ni Felix. I heard someone sobbed. Nagulat naman ako ng makitang si Felix 'yon. Nakahiga ang ulo niya sa dalawang niyang braso habang nakaupo sa harap ng study table.
Nagtataas-baba ang balikat niya dahil sa pag-iyak. Nilapitan ko kaagad siya at hinawakan sa balikat. There is nothing wrong with comforting someone when they need you. I should learn to care for others too.
"Please stop crying." I said. "Is it because of me?"
Ang assuming ko naman para akalaing ako talaga ang iniiyakan niya. Na-guilty kasi ako bigla. He tried to looked at me and he couldn't even speak because of too much pain. Namumula din ang mga mata niya. Nagsimula tuloy mangilid ang luha ko.
"Naaawa ka ba sa'kin? Are you starting to hate me, now? I don't deserve your tears, cheer up." I said.
"Don't cry again, please. I can't stand to see you crying." He said.
Nabigla ako sa sinabi niya. Nasasaktan siya ng dahil sa'kin? Parang hindi ko na alam ang sunod na gagawin ko. Hindi mo naman kasi iniiyakan ang isang tao kung wala kang pagmamahal sa kanya. Iba 'yung iyak ng galit at pagmamahal. Sa nakikita ko kasi, pagmamahal ang nangingibabaw kay Felix, pagmamahal sa'kin. He make things harder for me.
"Pero ikaw 'yung umiiyak." Pagbibiro ko pero hindi man lang 'yon ikinabawas ng kulungkutan niya. "Don't worry about me. I'm partly fine."
Bumalik ulit siya sa pwesto niya kanina habang pinipigilan na hindi maiyak. I don't know what I felt but I had the urge to hug him from the waist and rest my head in his shoulder.
"I hate myself for being one of the reason why you have burdens. I know you're hurt because of me. I swear, I'm going to prove myself to you. Sorry dahil nagkaro'n ka ng issue ng dahil sa'kin. Alam kong masakit 'yun para sayo."
Unti-unti siyang bumangon at kumawala ako sa pagkakayakap sa kanya. Tinitigan ko siya sa mata and it's a big relief to see his tears slowly drying.
"I promise I'll fix everything for you, 'wag ka lang makitang umiyak. Ayokong masaktan ka ng dahil sa'kin. Sorry, mahal na mahal lang talaga kita." He said.
He's too sincere to lie about loving me. I can see it in his eyes. Our eyes never lie. And I'm afraid to admit it.
"It's okay. Nakausap ko na si Tita. I'm feeling better now. 'Wag ka ng mag-effort para sa'kin, I don't deserve any of that." I said and smiled bitterly.
"You deserve everything I could offer. You're one of the most important person in my life including my
family." Sabi niya at hinaplos ang buhok ko.
"Thank you, Felix."
Konting-konti na lang. Maniniwala na talaga akong mahal ako ni Felix.
At kinatatakutan kong mangyari 'yon, dahil natatakot akong mahulog sa kanya.
Hindi ko alam ang gagawin kapag dumating ang araw na 'yon.
__________
Vote. Comment. Share.