DISCLAIMER: This is work of fiction. Names, characters, businesses, songs, places, events and incidents are either product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.
PLAGIRISM is a CRIME!
------
"Mommy, Daddy how did you two meet po?" kuryosong tanong ng walong taong gulang kong anak.
How did we met? Oooh remembering the first day that we met still makes me laugh. I still remember how he approached me that day. Hahahaha.
"Hey, what's so funny? Why are you laughing?"
"Nah, I just found that day funny. Hahaha." tawa ko ulit. I saw him get pissed already but I can't help not to laugh.
"You shouldn't be laughing right now, you should be blushing." masungit na pahayag nito na tila naiinsulto sa pag tawa ko.
Hinarap ko ang anak namin at nginitian ito ng pagkatamis tamis at tsaka ibinulong dito kung ano ang nangyari. Agad naman itong humalakhak ng tawa matapos marinig ang mga sinabi ko.
"Hey, what did you say to her?" paninita na naman ng ama ng anak ko.
"HAHAHAHA! daddy! HAHAHA!" ligayang ligayang tawa ulit ng anak namin.
"Sinisiraan mo ba ko sa anak natin?!" naiinis na talagang tanong nito na nagpatigil sa akin sa pag tawa.
I looked at him with an apologetic smile plastered on my face.
"Fine!" agad siyang tumayo at tila nag tatampo na pumasok sa aming silid. Pagkarinig ng pag sara ng pinto ng silid ay awtomatikong napatigil sa paghalakhak ang anak namin at inikot nito ang mata sa paligid na tila nawawala at may hinahanap.
"Did Dad get pissed?" tanong niya sa akin.
Hindi agad ako nakasagot dahil hindi ako sigurado kung ano nga ba ang isasagot ko o kung tama ba na sabihin ko pa iyon sakaniya.
"No, I'm not" sagot ng kaniyang ama mula sa likod niya, ni hindi manlang namin namalayan na nakalabas na pala siya ng silid. "I just went to our room to get this thing." pakita niya ng hawak niyang photo album, awtomatikong napangiti nanaman ako ng makita ito.
He still keeping that thing.
"Your mom gave this to me when we celebrated our 1st anniversary together." he said while intently looking at me.Â
"Wow!" mabobosesan mo ang paghanga sa tinig ng aming munting anak. "How long did you two were together na po ba?" tanong ulit nito.
Sa murang edad nito ay masasabi mong marami itong katanungan maski ang pagkabuo ng mga daliri at balat ay kinukwestiyon niya, na pag hindi mo naipaliwanag ng mabuti sa kaniya sa paraang mas maiintindihan niya ay hindi ito titigil ng kakatanong sa iyo.
"We've been together for almost 14 years, Aki." sagot ng ama niya at saka nito tinapik tapik ng bahagya ang ulo ng anak.Â
Labin-apat na taon na pala ang nakakalipas mula ng makilala ko siya ngunit ni kaunti ay hindi nabawasan ang pagmamahal ko sa kaniya bagkus ay mas lalo pang nadadagdagan sa paglipas ng mga araw.Â
"Woah, I admire the two of you,---po." dugtong niya na nag pangiti sa aming dalawa.Â
"I wish that someday, I'll have a love story like you have po."Â
"No!" we both said in unison, nagkatinginan kami.Â
"But why po? I thought you two have a great one." sabi na nito ng nakanguso na.Â
"Hey, you're still my baby so stop talking like you want to have a boyfriend." pagalit kunyaring sabi ng ama na lalong nagpanguso sa aming anak. I'm sure that she didn't get what her father just said so I decided to talk.Â
"Aki, baby we all have different stories, even if it's love, sad or a friendship story. We all have it in a unique way baby. Ours is not the ideal type to be dreamed of, but someday you'll have your own story, a unique one that nobody can compare it to others."
Maybe our story is not the ideal type of love story because of some ironic things that happened to the both of us back then, but like what I said we have our own unique story to live and I didn't regret living it with him, the man who caught my attention since day one, the man who I love unconditionally, Devan Zeke Buenavides, mi amor.