The ray of sunlight through my window wakes me up.
Ugh. My head is throbbing. Sobrang dami ko yatang nainom na alak kagabi. Masyado kong in-enjoy 'yung celebration namin sa bar dahil sa wakas, tapos na rin ang exams. Pwedeng-pwede nang mag-hayahay.
I stand up and walk straight to the kitchen to find something to eat. Unfortunately, I did not see anything on the dining table. Anong oras na ba? Bakit parang tulog pa lahat ng tao dito sa bahay?
"Mom?" I call. Binuksan ko 'yung refrigerator at nakakita ako ng isang kahon ng Dunkin Donuts. "Kaninong donuts 'to? Kakainin ko na, huh?"
Without waiting for an answer, I open the box and the sweet aroma of donuts hit me in the face. Kumuha ako ng isa, and as soon as I take a bite, biglang nabawasan 'yung sakit ng ulo ko. I don't know how, I think the sweetness did the work.
Naupo ako sa ibabaw ng dining table. Within five minutes, naubos ko kaagad 'yung laman ng kahon. Hindi naman ako natatakot na mapagalitan. Siguradong sa nakababata kong kapatid, kay Tim, 'yung mga donuts. Hindi naman nakakaangal sa akin 'yun.
Napasulyap ako sa salamin at napansin ko na hindi pa pala ako nagpapalit ng damit mula kagabi. Yuck. Natulog ako na suot ko 'yung damit na ginamit ko sa nightclub. Siguro nga ay nalasing ako nang todo kaya hindi ko na naisip pa na ayusin 'yung sarili ko. Well, worth it naman lahat. Atleast, nakalimutan ko 'yung mga problema ko for a short period of time.
I go back to my room to take a quick bath. After that, I put on a shirt and basketball shorts. Bumaba ako sa living room para sana manood ng TV, pero hindi gumagana 'yung mga channels. Kahit saan ko ilipat, puro static lang. Mukhang nakalimutan pa yatang magbayad ni Dad para sa bill ng cable. Ang boring pa naman ngayong araw kasi walang pasok.
Pumunta ako sa kwarto nina Mom and Dad para tingnan kung anong ginagawa nila. Stable pareho 'yung mga trabaho nila pero kung sakaling gumagawa sila ng bago kong kapatid, kailangan ko silang pigilan. Hindi ko na kakayanin na magkaroon ng second version ni Tim.
Pero kahit hindi ko pa nabubuksan 'yung pinto ng kwarto nila, alam ko na kaagad na hindi sila gumagawa ng baby-making activities. Instead, they're still lying in bed, fast asleep.
Seriously? It's already one in the afternoon. Parang sila pa yata 'yung lasing at hindi ako.
Pumunta ako sa kwarto ni Tim, at katulad nina Mom and Dad, tulog na tulog rin siya. 'Yung totoo? Anong ginawa nila kagabi at parang puyat sila? Joke ba 'to? Baka naman pinagtitripan lang nila ako. Nilapitan ko si Tim at sinundot ko siya sa tagiliran.
"Hoy. Gising na," I say. "Timothy. Bumangon ka na diyan!" Niyugyog-yugyog ko pa siya, pero wala pa ring nangyari. Oo, alam kong tulog-mantika 'yung kapatid ko na ito, pero hindi naman ganito katindi. Wala namang tao dito sa mundo ang hindi magigising kapag niyugyog na ng todo, hindi ba? Unless...
No. Hindi ako pwedeng mag-isip ng mga ganu'ng bagay. I immediately take his wrist to check his pulse. Nakahinga ako nang maluwag nang may maramdaman akong pulso. He's not dead. He just wouldn't wake up. And I have no fucking idea why.
Tumakbo ako papunta sa kwarto nina Mom and Dad. "Mom! Dad! Si Tim!" I'm practically shouting, but they don't seem to hear it. They don't seem to care. Niyugyog ko rin sila pero parang wala silang nararamdaman. Like Tim, I can feel their pulse but they won't wake up.
Kinuha ko 'yung phone ni Dad sa nightstand at mabilis kong tinawagan ang police station. Ring lang ng ring, pero walang sumasagot sa kabilang linya. Ugh. i'm getting frustrated.
Lumabas ako ng bahay. Sobrang tahimik sa buong street, parang walang katao-tao. Nanakbo ako papunta sa kapitbahay namin. Pagpasok ko pa lang ng pinto, nakita ko na kaagad si Mr. Bernard na natutulog sa couch nila. Sinubukan ko siyang gisingin, pero wala.
I run as fast as I can towards the next house to check the people inside. Sa kasamaang palad, hindi ko rin sila magising. Ganoon din ang nangyari sa kasunod na bahay.
And the next one.
And the next.
What the fuck is happening?
"IS THERE ANYONE AWAKE IN THIS GODDAMN PLACE?!" I scream at the top of my lungs when I reached the last house on our street. Tanging katahimikan lang ang sumagot sa akin. Shit.
Pumunta ako sa kabilang street at sinuyod ko lahat ng bahay doon, nagbabakasakali na may mahanap akong tao na gising. 'Yung katulad ko na nagtataka rin kung bakit ayaw gumising ng mga tao. Pero wala akong nakita. I'm the only one awake.
I don't have any idea what to do now.
Is this real? Am I dreaming? Please, let this be a dream.
Kinurot ko nang pino 'yung braso ko, sinampal-sampal ko 'yung pisngi ko, I even pulled my short, brown hair. Naramdaman ko 'yung sakit na dala nang lahat ng ginawa ko kaya alam ko na hindi ako nananaginip.
This is real. I might be the only one left awake.
Bumalik ako sa bahay, pumasok ako sa kwarto, at kinuha ko 'yung laptop ko. Ginawa ko 'yung gagawin ng isang tipikal na lalaking teenager sa oras ng crisis.
I go online.
Nag-search ako sa lahat ng search engines kung anong nangyayari ngayon. Tiningnan ko lahat ng news websites, pero kagabi pa ang last updates nila. Tama nga ang hinala ko na hindi lang dito nangyayari 'yung problema ngayon. Kundi sa buong mundo.
I log in to my Facebook account, and my heart almost jumped out of my chest when I see a new post. Thirty minutes ago.
'Anyone else awake?'
It has three comments.