Önümde bir şövalye ile koşuyordum. Askerler bizi takip ediyor. Geriye baktım ve onların içinden bir ok attığını gördüm.

"Yoluna dikkat et." diye bağırdı şövalye. Ve hemen öne bakıyorum.

"YAKALAYIN ŞUNLARI!" diye bağırdı bir adam, "ateş" diye bağırdı tekrar. Ve oklar gökten düşüyor, ama hiçbir şey bana çarpmıyor. Yukarı bakıyorum ve oklar bir kalkana vuruyor

Uçurumun sonuna kadar koşmaya devam ediyoruz. İkimiz de durduk ve aşağı baktık, çıkış yolu yok.

Şövalyeye bakarım. Ve aniden konuşun.

"Atlamak zorundayız." Şövalye bana bakmadan dedi.

"Ne!?" bağırdım

"Üçlü olarak."

"Sen deli misin?"

"Bir!" Ve saymaya başladı.

"İki"

"Kalmayı tercih ederim"

"Üç." Şövalye elimi tutar ve atlamak için beni çeker.

"ahhhhhh!" Çığlık attım. Yüzümde soğuk su hissettim. Gözlerimi açtım ve Bay Silas'ın yatağımın yanında durduğunu gördüm.

"Yapacak çok işimiz var. Saray bin silah emretti. Sanırım yakında düşmanlara saldırmayı planlıyorlar." Dedi ve uzaklaştı.

Yüzümü avucumla siliyorum ve kendimi hemen hazırlamak için ayağa kalkıyorum. Tekrar sinirlenmeden önce.

Ben Erdem, annem beni sokakta bıraktığından beri onun için çalışıyorum. Beni eve götürmeye karar verdiğinde 10 yaşındayım. Ona her şeyi, yiyecek, giyecek ve barınak için para ödemem gerekiyor. Bunlar özgür değil, bu yüzden beni çıraklarından biri yaptı.

* FLASHBACK *

Annem beni terketmeden önce birinden saklanıyordu. Bir gün bir grup adam kapımızı çaldı. Beni evimizin altına sakladı, birileri evimize ne zaman gelse saklamam için bir yer açtı.

Gittiklerinde ve hiçbir şey bulamadıklarında bir şeyler arıyorlar, annem bazı şeylerimi topluyor ve beni şehrin merkezine götürüyor.

"Oğlum, yakında bunu neden yaptığımı anlayacaksın," dedi ve bana sıkıca sarıldı.

"Neler oluyor anne."

"Her zaman nazik ve cesur olmaya söz ver." Kulaklarıma bazı kelimeler fısıldadı. "Bu kelimeleri hatırla, bir gün kullanabilirsin." Ayağa kalktı ve benden uzaklaştı.

"Anne!" Bağırdım ama beni duymuyor gibi görünüyor. "Anne!" Ama kalabalıktan kayboluyor ve o zaman'dan beri annemi bir daha göremiyorum.

**********

"Günaydın Erdem" geçen kızlar beni karşıladı.

"Günaydın," diye cevap verdim.

"Seni her gün karşılamayı asla unutmazlar arkadaşım." Grover omzuma dokunuyor ve bana gülümsedi.

"Onlar sadece arkadaş canlısı," dedim

"Biliyor musun, seni asla kızlarla takıldığını görmedik. Sonsuza kadar birlikte olacak birini seçecek kadar yaşlısın." Enoch

"Bilmiyorum, ilginç birini bulamıyorum."

"Gerçekten mi? Vera bile."

"Vera arkadaşlarımdan biri. Onu haydutlardan kurtardığım günden beri arkadaşlığımız sonsuza dek sürecek ."

"Ama o bir güzellik. Ve gözlerinin görünüşünden, seni bir arkadaştan daha çok görüyor."

"Mantıksız sonuca yetecek kadar. Biz arkadaşız ve hepsi bu."

Vera'yı ilk gördüğümde haydutlar onu taciz ediyor. Ona yardım ettim ve hatta onu yerimize aldım. Kalacak bir yer bulana kadar bir süre kaldı. Çok kapalıyız, hiçbir sır gizli değil, her şeyi birbirimize anlatıyoruz. Ama sadece onun için hissettiğim bir arkadaşı.

"Ve Vera'dan bahsetmişken, işte geliyor."

"Günaydın Er." Bana bir elma atarak bağırdı.

"Günaydın. Seni buraya ne götürüyor?"

"Hiçbir şey işe başlamadan önce arkadaşımı görmek istemiyorum."

"Aklında bir şey olduğunu biliyorum. Sadece söyle."

"Tamam, beni çok iyi tanıyorsun." Bana yaklaştı ve fısıldadı. "Bu akşam bir rekabet var, katılmak ister misin?

"Bu ne tür bir rekabet?"

"Son ayakta kalan adam, fiyat için büyük para ve vali izleyecek. Bence askerlerine katılmak için birini seçecek."

"Her zaman bu tür bir yarışmaya katılmamı istiyorsun, başka bir şey yapmamı ister misin?"

"Hayır, incinmeni izlemekten zevk alıyordum."

"Vay canına, sen gerçekten iyi bir arkadaşsın."

"Sadece yap, senin adına zaten katıldım." Uzaklaşırken dedi.

Sanırım başka seçeneğim yok. Bu yarışmalarda bana hep katılıyor. Ama her katıldığımda yaşadığım hatalara alışırım. O zamandan beri karşılaşacağım savaşlara hazırlanmak için düzenli olarak çalıştım.

******

Bay Silas bir hayal kırıklığıyla geldiğinde çalışıyorduk. Her zaman kötü bir ruh halinde, asla gülümsemiyor. Ama o bildiğim kadarıyla iyi bir insan.

"Bu silahı sadece dört gün bitirmek zorundayız, saray düşmanlara hemen saldırmak istiyor."

"Sadece dört günde binlerce silah mı? Bay Silas mı şaka yapıyorsunuz?" Said, Grover

"Ben sadece saraydan gelip kralla konuştum. Düşmanlar bize saldırmayı planlıyorlar. Ama kral önce krallığı korumak için saldırmak istiyor."

"Daha fazla işçiye ihtiyacımız var," diye önerdim.

"Evet, bu yüzden bize biraz işçi verebilirse kralla konuşurum. Ve evet diyor. Yakında gelecekler."

"O zaman bu iyi."

"Hepiniz, yeni çalışanlarımıza yardım edin. Onlara ne yapacaklarına öncülük edin."

"Evet Bay Silas" diye yanıtladı koro.

"Erdem, pazara git ve bu bıçağı kasapa getir."

Sorduğu gibi yaptım, markete gittim. Yürürken birinin beni uzaktan izlediğini hissettim. Durdum ve aradım, ama hiçbir şey görmedim. Tekrar yürüdüm ve bu duyguyu görmezden geldim.

Kalabalık bir yerdi, kasap hala olduğum yerden çok uzak. Etrafa bakıyorum belki bir şeyler satın alabilirim. Yürürken biri bana çarptı. Yüzü bir fularla örtüldü. Bir çift mor gözü var. Söyleyecek bir kelime bulamadım.

"Üzgünüm." Dedi. Ve ben sadece onun gözlerine başlıyorum. Benim cevap vermemi beklemedi ve uzaklaştı.

"Erdem" Bu tanıdık ses bağırdığında duyularıma geri dönüyorum. Bu sesi takip ettim ve Vera'yı tezgahlardan birinden gördüm.

"Hey, Vera,"

"Neredesin?"