Chapter 6
Still Breathing
"Are... are you okay? does it hurt?" Treyton ask.
Iniling-iling ni Adalyn ang kanyang ulo.
"This will be very painful... guardians asisst your patients habang susubukan nilang i-lift ang kanilang injured arms upwards towards sa edge ng table... in count of three patients try to lift your arm parallel sa edge ng table okay?" Doc. Zachy.
"Yes Doc." Adalyn responded with the other patient.
"1...2.....3.... lift your arm 4....5....6....7...8..." Doc. Zachy.
Huminga ng malalim si Adalyn bago ini-angat ang kanyang kamay patungo sa edge ng table kung saan siya nakatungtong.
"Uh..hmp..ugh..hmmmp" it was really hard parang pinupunit ang balikat niya sa tindi ng kirot.
"You can do it...tell me if the pain persists I can assist you in lifting your arm" Treyton.
Adalyn nodded.
"Phew. " Adalyn.
"Okay guardians lumapit kayo sa mga pasyente ninyo kung kanina ay upward ang movement ng injured arms nila ngayon naman ay backward towards sa direksyon ng kanilang hips and that will be a lot more painful..there will be slight collision sa humerus bone nila kaya assist them gently okay?..start...1.....2...3..4.....5....6...7.....8... slowly.." Doc. Zachy.
Hinawakan ni Treyton ang kanyang braso. Hindi na niya kayang isubsob ang mukha sa table nasu-suffocate na siya kaya naman she decided to posisyon her head na nakaharap kay Treyton.
Nakikita niya ang struggling expression nito sa mukha. Marahil nag-aaalala din ito sa sakit na nararamdaman niya.
Adalyn started to lift her injured arm from the floor papunta sa kanyang beywang.
Napapahampas na lamang mahina si Adalyn sa table using her left arm. Tama nga ang Doctor sa sinabi nito a while ago. Double ang pain sa backward movement. Nararamdaman ni Adalyn yung collision ng kanyang humerus bone sa balikat.
She can't help but to tear up.
"Ugh.. hmmmp!" she exclaimed while Treyton assisted her to lift her arm for the second time.
Seryoso si Treyton sa pag-assist kanya. She even see him biting his lower lip everytime nagu-grunt siya dahil sa kirot.
"Okay... for the last movement I want you to move your arms upward papunta sa ulo ninyo and then deretso sa papuntang hips ninyo okay? Its okay to tear up... no one will judge you here its because truly excrutiating ang pain na mararamdaman ninyo in this moment.. start..1...2...3...4...5...6...7...8.." Doc. Zachy.
Halos lahat ng mga kasama ni Adalyn including her ay napalahaw at napaiyak sa sakit when they started to do the last movement sa therapy.
Pinagpapawisan na si Adalyn ng malagkit. Pumikit siya, nanginginig ang buong kalamnan niya sa kirot na dulot ng kanyang balikat.
Walang tigil ang luha na umaalpas sa kanyang mga mata sa tuwing inaalalayan siya ni Treyton na i-angat ang kanyang braso sa deriksyon na sinabi sa kanila ng Doctor.
Napamulat si Adalyn ng biglang may mga kamay na dumantal sa kanyang mga mata upang pahirin ang mga luha na umalpas dito.
Kamay iyon ni Treyton. Bigla ay nakaramdam si Adalyn ng comfort dulot ng ginawang iyon ni Treyton.
Wala siyang ibang ginawa kundi ang umiyak sa kirot the whole session ng therapy hanggang sa matapos ito. Well hindi lang naman siya yung napaiyak sa last set of exercise nila, well siya nga lang yung malakas ang hagulgol.
"Okay everyone, thats all for today...see on friday okay? for sure wala nang iiyak ng malakas don right miss Adalyn? haha.." Doc. Zachy.
Nagkatawanan na lamang silang lahat.
"Yes Doc." Adalyn responded.
"Natural and initial reaction talaga ng pasyente ang mapaiyak sa kanyang first set of therapy exercise... Hanga naman ako sa friend mo kase kitang-kita namin kung paano ka niya i-comfort out of the pain..good job everyone!" Doc. Zachy said while smiling looking at them ni Treyton.
"Yieeehhh...". sundot na tili ng ibang pasyente.
Gusto na lamang matunaw sa hiya ni Adalyn sa mga pagkakataong iyon.
Noong lumabas ang mga staff at ang Doctor ay nagpaalam si Adalyn kay Treyton para magbibihis na nang damit.
Tumango lang ito sakanya. Pumasok siya sa loob ng comfort room may kanya-kanyang toilet basin ang bawat cubicle at salamin sa loob agad siyang naghilamos sa mukha ng tubig.
Pulang-pula ang buong pisngi niya. Humugot siya ng malalim na paghinga at nagsimula nang magbihis.
Lumabas siya ng comfort room ng session room.
Doon nakita niya si Treyton na nakaupo parin sa ibabaw ng mesa, nakatingin sa kawalan siya nalang ang natitira sa loob at matiyagang hinihintay siya.
Pinagmasdan ito ni Adalyn ng ilang segundo. Seeing this man beeing so close to her kahit hindi siya nito lubusang kilala at pinapansin ay isa nang malaking achievement para sa kanya. She really admired this man the first time she saw him.
Iyon lamang, hindi na siya mag-eexpect more than that alam niyang hindi naman siya nito pag-uukulan ng panahon. Sino nga ba siya para rito?
Napansin siguro nito siya na nakatayo sa pinto ng CR kaya tumingin ito kay Adalyn.
"Sorry for keeping you..."
"Lets go!" pagputol nito sa linya ni Adalyn at tsaka tumayo na bitbit ang bag niya at lumabas na patungong pinto
"Uhmm, sige mauna ka na... isusuot ko lang saglit lang yung casts at braces ko" pahabol na sabi ni Adalyn dito pero tila ba hindi na siya nito narinig pa dahil nakalabas na ito ng session room.
Huminga siya ng malalim at umupo sa ibabaw ng mesa.
Kinuha niya ang kanyang cast ay braces na nakapatong lang din doon.
Matagumpay naman niyang naisuot ito at nai-lock ang unang buckle nito.
Yung pangalawang buckles sa balikat niya ang medyo nahirapan siyang abutin.
She tried many times pero hindi niya iyon mai-lock
"Let me do it!" nagulat si Adalyn ng makita ulit si Treyton na pumasok sa loob ng session room.
Tumayo ito sa harap niya. Looking towards her cast na kanyang pilit na nilo-lock, Treyton gradually leaned towards her.
Lumapat ang tighs nito sa tuhod ni Adalyn.
Sunod na inabot ni Treyton ang steel strap ng cast niya na nasa kanyang balikat.
She even heard Treyton grunting while doing so, nahirapan siguro itong i-lock iyon.
Kaya naman Adalyn slightly open her knees para makalapalit ito sakanya ng maayos at mai-lock na ang buckles ng kanyang cast.
But unfortunately, when she decided open her knees ay nawala sa balanse si Treyton dahilan para masubsob ito at maitulak siya pahiga sa ibabaw ng mesa.
That moment Adalyn felt her heart stopped in beating, but the silly thing is she was still breathing.
They ended up lying above the table.
She was lying above the table with Treyton on top of her with his arms beside her head. Their eyes met, looking towards each others souls.
She can feel Treytons breathing in her cheecks, the scent from it made her escaped from the reality na tila ba tinutunaw nito ang buo niyang pagkatao.
Nakatitig ito sa kabuuan ng kanyang mukha at walang ibang magawa si Adalyn kundi ang pigilan ang sarili sa pagkurap dahil ngayon lamang niya naranasan na tumingin sa mata ng isang tao at makita ang purity and sincerity nito.
After a minute ay mabilis na lumayo si Treyton sa kanya at dumeretso palabas ng session room. Naiwan si Adalyn na nakahiga sa ibabaw mesa. Devastated.
Natawa na lamang siya at tinampal-tampal na lamang ang kanyang sarili para tuluyan nang magising sa realidad.
Bumangon siya at lumabas na rin ng session room.
Nakita naman niya si Treyton na nasa may nurses station na.
Umakto siya na parang wala lang at kinausap parin ang binata kahit na ang totoo'y nagwawala parin ang tibok ng puso niya nang muli niya itong makita.
"Treyton"Adalyn
"Hmm.." tanging tugon nito at nauna nang lumakad papunta sa harap ng elevator.
Tumabi siya dito habanh hinihintay na dumating ang elevator.
Pinindot nito ang ground floor button paputang parking lot.
Sabay silang pumasok sa loob ng elevator na kapwa walang imik sa isa't-isa.
Nakikita ni Adalyn ang imahe ni Treyton sa stainless wall ng elevator. Naka-kibit balikat lamang ito habang bitbit ang kanyang pink na bag.
Palihim siyang ngumiti dito, ang cute lang kase nitong tignan. Very manly but yet carryinh a pink bag.
Nakarating na sila sa ground floor sa may parking lot. They headed both to Treytons' car. Inilalayan pa siya nito para makaupo sa front seat ng kotse.
"Salamat" Adalyn.
This time ay sinikap na niyang i-fasten agad ang kanyang seatbelt.
Ayaw na niya kaseng si Treyton pa ulit ang mag-fasten nito, Ang isipin na mapalapit na naman ang mukha nito sa kanya ay torture na sa kanyang pagpipigil sa sarili, hindi niya alam kung anong magiging sunod na initial reaction niya kapag nangyare ulit iyon sa kanya ng ikatlong beses.
"Salamat nga pala sa paghatid at pagsama sakin sa therapy ko... hindi mo naman na kailangan samahan pa ako sa susunod Treyton, kaya ko na mag-isa...or else I can be with my friends or my mom kung hindi siya busy" Adalyn said habang tumatakbo ang kotse na minamaneho ni Treyon sa kahabaan ng Taft Ave.
Wala siyang nakuhang tugon dito, Napansin ni Adalyn na parang nag-iba ang dereksyon nila kaya kahit nakakahiya man magtanong kay Treyton ay sinubukan niya parin kahit na hindi siya nito sagutin.
"Saan tayo papunta?" she asked.
"We're going to a restaurant..." Treyton responded.
Thats all wala nang kasunod.
Tumango na lamang si Adalyn at itinuon ang tingin sa kalsada.
Maya-maya pa ay huminto sila sa harap ng isang Korean-Japanese restaurant.
Naunang bumaba ng kotse si Treyton.
Umikot ito at pinagbuksan siya ng pintuan.
After that ay pumasok na sila sa loob ng restaurant.
Damang-dama agad ni Adalyn ang very oriental vibe ng resto. She loves korean and japanese food. She didn't knew na paborito din pala ito ni Treyton.
Iginiya kaagad sila ng waiter sa isang bakanteng mesa.
They both settled and ordered their food.
Palihim niyang kinuha ang kanyang cellphone at kumuha ng litrato ng restaurant sa loob unintentionally ay nacapture niya halfway si Treyton na ngayo'y nakaupo kaharap niya, hinayaan niya nalang 'yon dahil hindi naman kita ang kabuuan ng mukha nito sa picture.
In-upload niya agad iyon sa kanyang IG STORY.
After 20 mins ay dumating na ang mga i-norder nilang pagkain.
"Thanks for the meal" Adalyn. Abot tainga ang ngiti niya.
"Hmmm..." Treyton.
Nagsimula na silang kumain.
Nilantakan ni Adalyn ang paborito niyang Japchae at Haemul Pajeon.
Kapagkuway napapailing at napapapikit pa siya sa sarap habang isinusubo ang pagkain sa kanyang labi. Ngayon lang umatake sa kanya ang gutom.
She decided to use spoon dahil left arm ang gamit niya buti na lamang at na-train niya ang sarili na kumain gamit ang kanyang left arm kaya naman kahit injured ang kanyang kaliwang kamay ay ayos lang hindi nito napigilan ang pagkatakam sa mga pagkain na inorder niya.
Only she realized na may kasama nga pala siyang kukamain. Ini-angat niya ang kanyang tingin at nakita niya ang gulat na mukha ni Treyton. Naka-pause pa ito sa pagsubo nang kanyang chopsticks sa labi habang pinapanuod si Adalyn na parang gutom na baboy na kumakain.
Naubo pa ng kaunti ito, umiwas ng tingin at itinuloy ang pagsubo ng chopsticks nito na may lamang pagkain.
Yumuko na lamang si Adalyn sa sobrang kahihiyan at pumikit ng mariin.
Hindi naman kase niya masisisi ang sarili kung gutom siya at sobrang nasarapan sa pagkain niya.
"nakakahiya ka Adalyn!" sa isip niya.
Tunog lamang ng kubyertos at chopsticks ang namamayani sa pagitan nilang dalawa ngunit pagkaraan ng ilang segundo ay kapwa sila nagulat ng may biglang tumabi kay Adalyn at dumampot ng pagkain sa hapag nilang dalawa ni Treyton.
"Hi Ad" it was Tristan.
"Uhm Hi... ikaw pala Tris?!" Adalyn.
"I was waiting for you... ang sabi nila Maggie pumunta ka na ng hospital for your therapy nakakatampo ah hindi mo manlang ako tinext" Tristan.
Dumampot din ito ng pagkain galeng kay Treyton. Ngumisi ito kay Treyton.
Nakagat na lamang ni Adalyn ang kanyang labi sa ginawa ng kanyang kaibigan.
"Hmmm... ang sarap naman. I never knew you like to eat here" Tristan.
"Uhm.. Actually I came with Treyton" paliwanag ni Adalyn.
"Uh yes I knew nakita ko nga sa IG Story mo a few minutes ago, I'm here nearby diyan sa mall sa kabila so I decided to find you and luckiliy I found you haha galeng ko di ba?" Tristan.
And that was 4th strike gusto niyang paghahampas-hampasin si Tristan sa kanyang balikat sa pambubuking nito tungkol sa in-upload niyang IG Story.
"Uhh oo nga" Adalyn.
"Tapos ka na ba? hatid na kita" Tristan.
Narinig ni Adalyn ang malalim na pagbuntong hininga ni Treyton ng sabihin iyon ni Tristan.
Tumingin si Adalyn sa kanya at apologetic na ngumiti.
"Uhh..sige" Adalyn.
"Tara! Alam ko pagod ka na galeng ng therapy mo dala ko naman ang kotse ni Dad pwede kitang ihatid na ngayon" Tristan. Hinawakan nito si Adalyn sa kamay at inilalayang tumayo.
"Uhmm saglit lang Tris..magpapaalam lang ako kay.." Adalyn said noong makatayo na sa kanyang kinauupuan
"I'm sure he's okay with it, right? lets go Ad" Tristan tinapik pa nito ang balikat ni Treyton.
Tumayo si Treyton and drastically pushed Tristan bago pa man sila makaalis.
"ANO BANG PROBLEMA MO? CAN'T YOU SEE NAHIHIRAPAN SIYANG GUMALAW?! PINIPILIT MO SIYANG UMALIS KAHIT HINDI PA SIYA TAPOS NA KUMAIN!" Treyton exclaimed na siya namang ikinagulat ni Adalyn.
Mabuti na lamang at wala halos ibang customer sa loob ng restaurant.
Only the waiter and waitress ang nagulat sa komosyon na nangyayari sa dereksyon nilang tatlo.
"Treyton" Adalyn.
"I know... kaya nga ako nandito para alalayan si Adalyn because I'am more responsible for her" Tristan said in sarcastic tone.
"I came here with her...why do you care dude don't you have other bussiness to mind too?" Treyton.
"Tris.. tama na" awat ni Adalyn sa kaibigan.
"Bussiness?.. Adalyn is my bussiness here dude kaya ako nandito para ihatid siya pauwi... don't tell me you are using this opportunity to have a date with her hindi ka pa ba nakontento sa ginawa mo sa kanya? look injured ang kamay niya dahil sayo?!" Tristan said.
"Tristan!" saway ni Adalyn sa kanyang kaibigan.
Kinakabahan na siya sa mga susunod pang mangyayari sa dalawa.
"I see nothing wrong having a date with Adalyn... and most especially you are just her friend thus I don't need your permission or consent to do it, so back off dude!" deklara ni Treyton kay Tristan.
"Right! tsss" Tristan.
Hindi makapaniwala si Adalyn sa kanyang mga narinig. Ume-echo sa isip niya nang paulit-ulit ang mga sinabing iyon ni Treyton.
Hinila na siya ni Tristan palabas ng restaurant.
Nilingon niya si Treyton and she saw him looking at her in a very sad expression...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Itutuloy