I woke up feeling something heavy on my navel.
"Hmm." I heard. That's when I realized that Eiffel's arms enveloped me. I turn to faced him causing him to stir and hugged me tighter.
I trace the outline of his face. From the bridge of his nose, down to his lips, to his neck and finally to his chest. Hinuli niya ang kamay ko.
I smiled even though he can't see me because his eyes are still close. "Morning," I greeted. He moaned in response.
"Merry Christmas," I said then kissed his chin.
"Merry Christmas, Bree. Now let's go back to sleep," he said with his morning voice then hugged me again.
I giggled then hug him too before I drifted to another sleep.
🍷🗼🍷
We woke up a few hours later before we decided to move out of the bed.
"Coffee?" he asked.
I nodded in response then put the rice on the pan.
"Hindi ko pala nabigay 'yung regalo ko sa 'yo kagabi."
"Yeah, ako rin."
"May regalo ako sa 'yo?" tanong niya na parang hindi makapaniwala. Napahinto pa siya habang inaayos niya 'yung mga tasa't pinggan.
"Naman."
"Okay. Let's do exchange gift later."
Kumain kami ng sinangag ng umagang 'yon. Inulam lang namin 'yung natirang handa kahapon tulad nu'ng Minudo. We also ate Leche Plan. Hindi ko alam na marunong palang gumawa ng ganoon si Eiffel. Parang ang weird kasi lalaki siya tapos ang dami niyang alam sa pagluluto. Noong tanungin ko siya kung kanino niya natutunan sabi niya lang ay sa mama niya.
Pumasok ako ng kwarto saka kinuha 'yung regalo ko sa kaniya. Habang kinukuha ko ito ay nakita ko 'yung para kila Philip na regalo ko. Kakamustahin ko na lang siguro sila mamaya.
Lumabas ako dala 'yung regalo pero medyo nahirapan ako dahil medyo malaki. Dumiresto ako sa sala. Nandoon na si Eiffel at hawak 'yung isang box ng regalo.
Ngumiti ako sa kaniya saka inabot 'yung regalo ko sa kaniya at ganoon rin siya.
"Mauna ka na," he said then motion his gift for me.
Nagmamadaling pinunit ko ang wrapper ng regalo niya. Nanalaki ang mata ko nang makita ko ang laman nito. Napatingin ako sa kaniya at pabalik sa regalo niya. "Thank you!" I said happily that I ran into him and hugged him.
Inside the box are merchandised item of Adventure Time. May mug na may design na Lumpy Space Princess; tote bag na may print ni Marceline; Beemo kitchain; Princess Bubblegum shirt at kung anu-ano pa.
"Natandaan mong paborito ko 'to?"
Tumango lang siya. "May shirt ako ni Finn," he informed me.
"Talaga?! Suutin natin, dali!"
He chuckled. "Later."
Tiningnan ko pa kung ano 'yung ibang items pero may napansin ako.
"Ba't wala si Jake the Dog?"
He looked at me flatly. "That's your ex."
And what he said made me smile. Is he jealous?
"Tsk. I'll open my gift."
Tumango ako at pinanood kung paano niya buksan ang regalo ko. He stared at it then smile.
"It's beautiful," he commented. "Thank you, Bree." Binaba niya 'yung frame sa may sofa saka lumapit sa akin at niyakap rin ako bago ako hagkan sa noo.
"I wonder what my Christmas would be like without you here." He cupped my face. "I'm so glad you came here with me." He rubbed his nose against mine.
"Ditto," I said then smile.
I, myself, wonder where I am now if I'm not here in Paris. Siguro nasa Pinas pa ako at baka kasal na kay Landon.
Thinking about Landon, I'm surprise that I can't feel the feelings I felt for him before. Maybe I really fall for this man who's embracing me so hard.
"Nakausap mo na parents mo?" I asked him.
"Hindi pa. Let's talk to our family this day online."
Tumango ako saka kumalas kami sa yakap.
Tinabi namin sa kaniya-kaniyang kwarto 'yung mga regalo namin. Pagkatapos ay inilabas ko 'yung laptop ko at cellphone saka muling bumalik sa kama.
I tried calling my parent's number pero walang sumasagot. Nakailang tawag na rin ako pero wala talaga.
"Baka busy lang," kausap ko sa aking sarili.
I tried reaching Philip pero ganoon rin ang nangyari. I shrugged. Mamaya ko na lang siguro sila tatawagan.
I open my laptop pero hindi bumukas. Napatampal ako sa ulo ko nang maalala kong hindi ko nga pala ito nai-charge nakaraan. Baka na-drain na.
Kukunin ko na sana 'yung charger nang lumitaw si Eiffel sa harap ko.
"Bakit? May problema?"
"Ayaw magbukas ng laptop ko e. baka na-drain."
"Here. Nakausap ko naman na sila mama at sabi nila mamaya na lang daw kami mag-video call." Inabot niya sa akin 'yung laptop niya. Nang tingnan ko 'yung phone ko, magtatanghali na pala. Hindi ko namalayan 'yung oras.
Binuksan ko 'yung laptop niya saka nag-online. Tiningnan ko kung may online sa pamilya ko pero wala. I decided to send them video mails instead. While searching for the video file I suddenly clicked a wrong file. The file contains pictures and my curiosity kicks in.
Binuksan ko 'yung isang picture at nakita ang isang pmilyar na lalaking naka-side view sa camera at nakangiti. May pula siyang buhok at nakasuot ng shirt at short na umaabot hanggang tuhod niya. Nakasandal siya sa puno ng buko habang nakatingin sa karagatan.
I smiled. Nagpapakulay pala ng buhok si Eiffel.
Tiningnan ko pa 'yung ibang picture niya hanggang sa marinig kong may nagsalita sa likod ko. I sensed Eiffel leaning in me.
"What's that?"
I shrugged. "Kulay pula pala buhok mo dati?"
"Yeah. Dare lang naman." Tumabi siya sa akin.
Napatango-tango naman ako.
"Bakit?" tanong niya.
"Wala naman. May naalala lang ako sa pulang buhok."
Naalala ko bigla si Landon. 'Yung buhok kasi niya 'yung naging dahilan kung bakit ko siya nakilala. Bahil sa pagligtas niya sa akin noon kaya nahumaling ako sa kaniya. Nakakatawa. Hanggang ngayon kasi hindi pa rin pala ako nakakapagpasalamat sa ginawa niya noong araw na 'yon.
"Sino?" tanong niya.
"Wala," sagot ko na lang.
🍷🗼🍷
"We were staying in Paris
To get away from your parents
And I thought, 'Wow
If I could take this in a shot right now
I don't think that we could work this out..."
Napailing na lang ako. Simula kasi ng malaman ni Eiffel 'yung katang Paris ng Chainsmokers ay hindi na niya tinigilan ng pagkanta. Mukhang sirang plaka tuloy siya na paulit-ulit itong pinapatugtog at kinakanta. Na-Last Song Syndrome daw kasi siya. Daming alam.
We're in the kitchen preparing food for the New Year's eve. Pagnatapos naman kami ay lalabas kami para makita 'yung fireworks near the Eiffel tower. Sobrang bongga raw kasi noon sabi niya kaya dapat salubungin namin ang taon ng maganda at makulay para raw maging maganda rin 'yung pagpasok ng taon sa amin.
"Tara na!" Rinig kong sigaw niya mula sa labas ng bahay.
"Teka, nawawala 'yung kapareha ng gloves ko," sigaw ko pabalik sa kaniya saka naghalukay ulit sa mga gamit ko sa kwarto. Malamig na kasi ang panahon tapos ay madaling araw pa.
"Papahiramin na lang kita."
Napabuga na lang ako ng hangin at sumuko nang maghanap. Lumapit ako sa kaniya saka kinuha 'yung inabot niyang isang pares ng gloves. isinuot ko ito sa kanang kamay ko. pagkasuot ay inilahad ko ang isang kamay ko sa kaniya para hingin yung isa pa pero hinawakan niya lang yung kamay ko.
"Nasaan yung isa?" nagtatakang tanong ko at hinatak yung kamay ko pero hinigpitan niya lang yung hawak. Itinaas niya yung kaliwang kamay niya at pinakita yung isang kapareha ng gloves saka ngumiti.
"I'll just hold your hand to keep it warm," he said and intertwined our hands.
I smiled at his act and almost bit my lip. Who wouldn't fall for this man?
We walk our way near the Eiffel Tower. It doesn't matter how long it takes before we came in our destination but I just wanna cherish this moment before the year ends. Mga isang oras pa naman bago maghating gabi. Makakaabot pa rin
kami.
Habang naglalakad ay mga street lights ang nagbibigay liwanag sa dinaraanan namin. Sarado na 'yung mga boutique na karaniwang makikita sa daan. May mga iilan-ilang nasa labas rin, naglalakad at may mga dalang kung ano-ano, humahabol sa paghahanda para sa bagong taon. 'Yung ibang puno sa daan, sanga na lang. Palibhasa ay taglamig na rin kasi. May mga Christmas decoration pa rin kahit tapos na ang pasko. Baka pagkatapos pa ng bagong taon nila iyon tatanggalin.
Makalipas pa ang ilang minuto ay nakahanap kami ng magandang pwesto kung saan makikita namin ng maayos ang Eiffel Tower. Para itong park. May mga tao rin at halatang hinihintay rin ang bagong taon.
I felt Eiffel squeezing my hand. Napatingin ako sa kaniya.
"Salamat. Kasi kahit hindi ko kasama 'yung pamilya ko, masaya pa rin ang Pasko at bagong taon ko."
Naalala ko bigla ang pamilya ko. Ilang araw na ang lumipas simula noong sinubukan ko silang i-contact pero hindi ko magawa. Siguro ay galit sila sa akin. I sighed mentally.
I looked at him. He's looking at the countdown timer at the center on a platform.
"Ten..." rinig kong sabi niya kasabay yung ibang tao na sumasabay rin sa countdown.
I can't help but smile. I also want to thank him for everything. For bringing me here. For understanding me. For being there when darkness started to eat me alone. For the care he showed to me. For giving me importance. And I want to show him how grateful I am that he's here with me. That he choose to be with me even though he can have his flight back in the Philippines because he don't want me to be alone.
"...Two, one, zero! Happy New Year!" they said in chorus.
Nagsimulang magputukan ang mga fireworks kaya napatinala kami. Nagliliwanag ang kalangitan at nagmistulang isang canvas na sinabuyan ng iba't ibang kulay. Napakanganda. Nakakamangha. Isama pa ang makapigil hiningang pailaw sa Eiffel tower.
Naramdaman kong piniga muli ni Eiffel ang kamay ko. Napabaling ako sa kaniya at nakita ang napakalaking ngiti sa kaniyang mga labi.
"Happy New Year, Bree," he whispered in my ear. Kahit na maingay ang mga putok ng fireworks ay narinig ko pa rin ang sinabi niya.
I looked over his shoulders and saw couples kissing. I looked at the man in front of me. I just wanna show him how thankful I am.
A so I did.
Lumapit ako sa kaniya at sinapo ang kaniyang mukha.
"Thank you," I said then kissed him.
It was a slow and short kiss. Yet it gave us feelings that I know might last long.
That day, we stayed on the couch after we came back and ate foods. We talk like there's no tomorrow. Ni hindi nga namin namalayan ang oras. hindi ko rin alam kung paano kami nagkasya roon dahil kinabukasan, nagising na lang ako dahil sa sakit ng leeg ko.
I groaned. Nagising rin yata siya dahil sa likot ko.
"Ang sakit ng leeg ko," sabi ko habang humihikab pa.
"Ako rin," sabi niya nang nakapikit.
Umungol akong muli dahil sa sakit. Dumilat naman siya.
"Inaantok ka pa?"
Tumango lang ako.
"Lipat ka na sa kwarto mo." Umayos siya ng upo saka humikab.
"Hmm," reklamo ko saka pumikit. Tinatamad pa akong bumangon e.
Litiral na nanlaki ang mata ko nang bigla niya akong buhatin. Napakapit naman ako agad sa batok niya.
"Ano ba!" sabi ko sabay palo sa braso niya.
"Dalin na kita sa kwarto mo."
Hindi na ako sa nagreklamo at pumikit na lang dahil inaantok pa rin talaga ako. Madaling araw na rin ata nang natapos ang pag-uusap namin.
I felt the soft mattress under me. He even managed the pillow for me. Nang malanghap ko ang amoy ng kwarto ay napakunot ang noo ko. Hindi naman kasi ganito ang amoy ng kwarto ko. Pero hindi ko na rin napansin dahil inaantok na talaga ako. Nang komportable na ako ay nagsimula na akong dalawin ng antok. Pero bago 'yon, naramdaman ko pa ang paglubog ng kama sa may bandang gilid ko.
🍷🗼🍷
Nagising ako dahil sa liwanag na tumatama sa aking mga mata. Nang tingnan ko ang paligid ay napabalikwas ako dahil hindi ko naman ito kwarto. Napakingon ako sa aking kaliwa nang may marinig akong ingay at nang biglang may pumalupot na braso sa bewang ko.
Doon ko lang napagtanto na nasa kwarto pala kami ni Eiffel. Pasaway na 'to. ang akala ko sa kwarto ko ako dinala pero sa kwarto niya pala.
Iniwan ko siya sa kama at nag-init ng pwede naming makain. Habang kumakain kami ay tinanong ko siya kung bakit sa kwarto niya ako dinala.
He just smiled like a kid. Parang nahuli na may ginagawang kalokohan. "Nakaraan sa kwarto mo tayo natulog e. Para fair."
Then since that day, palagi na kaming magkatabi matulog. Either sa kwarto niya o sa kwarto ko.
One thing I've learn about Eiffel was he love cuddling. He will cuddle me to sleep and when tomorrow came, he's still cuddling me. Buti hindi nangangalay 'yung braso niya minsan dahil minsan nagigising akong nadadaganan 'yung braso niya. Then when I'm preparing breakfast, he always hugged me from the back
and nuzzled my neck.
Hinahayaan ko na lang rin siya. I want to cherish everytime I'm with him because soon enough, everything we have might end.
But I never contemplated that it will happen really, really soon.