Isang baabe ang naglalakad pa akyat papunta sa rooftop ng isang building, may malungkot na muka,nasa eded bente uno na ang kanyang tanda, may kulay brown na buhok, at may konting freckles ang muka, hindi ganon kataba at kapayat, nakasuot ng pang isant office work na damit at naka black heels. Ang mga mata nya ay kulay brown, na kasing tingkad ng kulay ng isang puno ng mahogany, habang ang kanyang balat ay halos puti na may yellowish ang pagka-tingkad

Kinagabihan ito nang ginanap ang pangyayari sa isang syudad ng maraming matataas na building at nagkikintabang ilaw sa kainabaan, at ingay ng mahinang busena ng mga sasakyan at mga puti at pulang ilaw na bubabalot sa daanan

"I always regretted everything that happen in the past..."

"Bakit sa lahat ng pagkakataton... ako na yata ang pinakamalas na babae sa buong mundo.."

"Family, Relationship, My friends.. , My life to the worse, what's worse could happen?"

(Nakahawak sa railing nang rooftop)

"I always tried my best... Pero hindi sapat ata ang aking nagawa.."

(Nagsimula na syang maghubad ng sapatos at pumunta sa kabilang side ng railing)

"I just want to live a fullfilling life! If only.... I have done better...

If only I make the right choices..."

(Umiiyak sya ng lubusan habang nagsasalita)

"San ba ako... Nag.. Kulang.. San ako Nag ka mali..?"

"Diko na maiintidihan... gulong gulo nako.... *sniff sniff* "

Sa pagiyak nya may isang ilaw na bumusilaw sa kanyang Likod

Isang malabot at kaaya ayang boses ng binatang lalaki ang kanyang narinig.

"Gusto mo bang , Ma ulit ang iyong Buhay?"

(Sabi nang isang lalaking nababalot sa Ilaw na may punting kausotan hanggang talampakan na may paputing at balat at malarosang pisngi)

Na pa tigil sa pag-iyak ang babae, habang sya ay napalingon sa kanyang likodan

"Si- sino kaba ?" Ano ang Iyong kailangan... ... "

(Pautal utal nyang imikin ang kanyang mga salita)

Ngumiti ang lalaki at medyo napatawa ang siya, habang kanyang tinapal ang kaliwa nyang kamay sa kanyang pag tawa

"Hahaha, Let Say I was thankful for you in a particular reason"

Nanahimik parin ang babae habang sya ay nababalot sa kalituhan, sa di makapaniwalang pagkakataon ganito pa ang nangyari sa kanyang harapan

"Siguradong nalimutan mo na ako, pero nagpapasalamat ako sa iyong nagawa, maliit man o malaki.. Sa pagkakataon ngayon, ako naman ang tutulong sa iyo"

(Flashback)

(Sa isang liblib na lugar, may isang pusa na pinaglalaruan ng mga kabataan, pinagsisipa, tadyak,at hampas ang inabot nito.. Habang may isang dalagang babaeng napadaan sa kinarooonan namin, hindi sya nag dalwang isip na ako'y tinulangan... akala koy'  aking huling hingina na ito, pinagsigawan pa nya at kung ano ano pa ang kanyang pinagsasabi... bago pa man ako nawalan ng malay, nakita ko pa sya kung pano nya pilit pagtabuhayan ang mga lalaki at protektahan ako, naramdaman ko pa ang kanyang pagbuhat sakin at ang agos nang hangin sa aking ramdan... sa aking pagmulat, nakita ko na may bandage ang akita kaliwang hita at nakahiga sa isang malambot na higaan..

bago pa man ako makapag pa salamat- may roon nang umampon sakin, and  veteneraryong doktor na nag ma-mayari ng sa kinasulukuyan kong lugar... minsan sya'y nabisi-bisita sakin, kaya agad kong natandaan ang kanyang muka at pangalan, mukang nag-kalapit narin ang pagkakaibigan nang aking amo at niya... ngunit sa paglipas ng panahon... unting-unti dumadalas na ang kanyang pagbisita.. hangang sya'y tuluyang hindi na nagpakita)

Nag "nod" ang lalaki habang nakangiti sa kanya.

"Ku-ku-kung Sino Kaman! .. Di mo ma babago ang naiisip ko.."

Nanginginig ang kanyang boses sa pananalita.

"What if I can? "

Sabi nang lalaki sa kanya..

"You... you don't know anything .... that, that happen to me, your acting like a strange person."

Paluhang iniimik nang babae.

"I'm just a waste! Pinagsisiksikan ko lang ang sarili ko sa mundong, hindi ko kinabibilangan..."

"Oo, mamaaring tama ka, maraming taong mas magaling sayo para sa mundong ito. Pero hindi ibig sabihin non ay di kana pwedeng mabuhay dito,

kung walang normal na tao... pano kaya titingkad ang mga taong sika kaya?"

(Patawa nyang binigkas ang huli nyang sinalita)

"What I'm saying, Every person derserves to live, and a second chance, for their mistakes.. and I'm here to give you, what you want, and you deserved."

Biglang nawala ang lalaki at biglang lumapit ito sa kanyang harapan, na kasing bilis ng ilaw ang kanyang pagkakita, Hinalikan sya nito sa Ulo at may binigkas itong lenguwahe na hindi nya maunawaan, sa pagkagulat nang pangyayari, napalakad ito palayo at naliay, nagresulta ito sa kanyang pagkahulog sa mataas na building at pagbitaw sa railings nito

Sa paghulog nito, unti-unting naglalaho ang lalaking maputi na nababalot sa liwanag na nakanigiti

"I'll give you a second chance, to live the life you want."

Sabi ng lalaki sa taas.

Nahulog ang babae at sa ramdam nag paghampas ng hangin, inilabas nya lahat nang luha sa kanyang mga mata.

"Ito na talaga.. ang katapusan ng aking buhay''

Paiyak-iyak nyang sinasalita..

"Pasensya na sa lahat ng taong, naging mabait sa akin.. at alam ko rin sa aking sarili - ilan man sa inyo, di naman ako ganon kahalaga sa buhay nyo.. pero salamat, taus-puso akong nagpapasalamat sa inyo. "

(Sinabi nya sa kanyang isipan , habang nakapikit siya, na ang labing pilit nakangiti sa pagpigil ng kanyang kalungkutan)

Niyakap nyang mabuti ang kanyang necklace na kanyang suot- suot ng mahigpit.

"I'm sorry mom, at the least you don't have to worry my dispised, stupid self."

"But... I am thankful for you, that you were always taking care for me, even till' I left, and go to the big city to havea better job opportunity.."

Huling minulat nya ang kanyang mga mata sa pagtingin sa kalangitan at ng mga bituin.

("Ngayon ko lang nasilayan kung gano pala, kaganda ang ningning sa gabi, siguro magiging... bituin din ako- pagkatos ng aking buhay..")

Palapit ng palapit na sya sa pag-lagpak at padilim at padilim ang kanyang kapaligiran, dahil nahulog sya sa building na malapit sa isang ilog kung saan walang taon dumadaan ng kina orasan)

"Goodbye..."

*Tud*