Panibagong umaga. Panibagong pakikipagsapalaran. Panibagong araw kasama siya.
Alas kwatro palang ng madaling araw ay gising na ako para narin makapaghanda narin sa pagpasok ko sa paaralan. Malayo kasi ang bahay namin sa inaaralan ko. Hindi ako nagboboarding house dahil ayaw ni Mama at isa pa wala siyang kasama sa bahay pag nagkataon. Yun Ate ko kasi ay may asawa na at may sarili na itong bahay. Nasa bahay lang siya kahapon para bumisita.
After doing all my daily rituals, lumabas na ako ng kwarto ko at dumeretso sa kusina para kumain ng breakfast at para kunin yung baon ko for lunch. I'm not buying food in school dahil sa mahal. Maliban nalang kapag nalate ako ng gising at hindi ako nakapagprepare or nakalimutan ko sa bahay.
"Good morning, Ma!" Bati ko kay Mama pagkakita ko sa kaniyang papalabas ng kwarto nila ni Papa.
"Good morning din." Ganti niyang bati sakin tapos nagtimpla na ito ng kape, "aalis ka na ba?" Tinango ko lang ang ulo ko bilang sagot, "susunduin ka ba niya?" Tanong pa nito na bigla ko naman tapos ikinangiti.
"Sabi po niya sakin kagabi. Nagtext po siya." Masaya kong sabi kay Mama.
Masaya ako dahil sa susunduin niya ako ngayon, first time eh, kaya siguro ganun.
May sasabihin pa sana si Mama ng marinig kong may nagdoor bell sa labas ng bahay kaya dali-dali akong nagpaalam sa kaniya, sinukbit yung bag ko bago lumabas.
I was smiling all the way outside the house but then just to found myself disappointed just then. Yung inakala kong siya ay hindi pala.
"Oh Cy, anong ginagawa mo dito?" Tanong ko sa kaniya habang pilit na tinatago yung disappointment ko.
I'm not trying to be rude or any it's just that, I feel off knowing that it isn't him afterall. Sabi niya kasi 7:30 pero wala siya. Hindi siya.
"Alam kong disappointed ka, wag kang mag-alala, I feel the same. I'm disappointed too. To him. To myself. To you, but who am I to blame you, anyway?" Sagot niya na ikinatahimik ko.
Maliban sa medyo hindi ko maintindihan ang iba niyang ibig-sabihin, bakit naman siya disappointed sakin?
"Why are you disapp—" but he manage to cut me off before I even utter the word disappointed.
"Stop, Kei... I don't want to hear that word from you." He said, "we better go. Malayo-layo pa yung byahe." He added as he grab my bag out of my hand but I didn't let him, dahil diba nga sabi ko kanina ay susunduin niya ako?
"Stop Cyrenz, he's fetching me. Mauna ka nalang at tsaka hindi mo ba natanggap yung text ko sayo kagabi na hindi muna ako sasabay sayo dahil nagtext siya sakin kagabi na siya ang susundo sakin?" Mahabang litanya ko sa kaniya pero ang huli ay hindi manlang nakatingin sakin pero makikita sa mukha nito ang pagpipigil ng inis. Parang pinipigilan niya rin yung sarili niyang magsalita dahil baka may masabi itong hindi maganda. I know him.
"Cy..."
He siged first bago sumagot sa mga tinanong ko, "I know and I recieved your text. But the good-for-nothing texted me when I was on my way to school, na ako nalang daw ang sumundo sayo dahil nagka-emergency daw." He explained, emotionless pero hindi rin katagalan ay napalitan iyon ng inis, "Tss, if I didn't knew better. Psh, emergency his ass."
Natanga ako dun sa sinabi niya. Somehow, I can't find the right words to use in answering back. I am loss of words. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.
First time.
For the first time na susunduin niya ako. Sana. Pero hindi na mangyayari ang first time na yun. At oo sinisisi ko ang emergency na tinutukoy ni Cyrenz kasi kung hindi dahil diyan siya sana ang nasa harap ko at sinusundo ako.
Selfish? Yes. Why? Can't I be this selfish even just for once because all the time I am being selfless. Hanggang sa punto na ngang parang nawawalan na ako ng respeto sa sarili ko.
His presence besides me is what I am asking from him. Mabuti nga at yun lang, hindi pagmamahal niya. Is that too much to ask? Ha? Is that too much that I'm asking for?
If being selfish is bad then I am willing to be the bad guy here, even just for once and if begging shows pity? Then show pity on me, for I'll beg.
I know, some of you would say, you've got an unreasonable reasons there. Ipagpapalit ba naman niya yung emergency sa pagsundo niya sayo na pwede namang sa susunod nalang. If you only knew what is the word emergency means to him.
Seerina. That's his emergency. Her. Lahat ay gagawin niya para sa kaniya.
"Enough, Kei..." Cyrenz said, "shhh, don't cry..." he said again, hushing me.
Hindi ko manlang napansing umiiyak na pala ako. Shit. Palagi nalang. Pwedeng umiyak naman ako ng dahil sa saya? Hindi yung dahil lang parati sa sakit?
"Hahaha ano ba yan. Umagang-umaga nagdadrama ako! Hooo!" I joke, trying to calm my self. My eyes. And. My heart.
"Are you really ok with that?" He asked, I didn't know what to answer so I keep my silence, "Kei answer me. Is it really alright with you?" He asked again and I refuse to give answer in second time, "he is acting a total jerk towards you. I know he is my friend but he is! Only a dumb shits wouldn't notice about it." He curse. Just by that, inis na talaga siya. And I can't blame him, "darn Kei! Answer my damn question, stop your shitting silence, will you? Please?!" Instead of answering him, napatungo lang ako.
Gusto kong sagutin ang mga tanong niya pero hindi ko naman alam ang isasagot sa kaniya.
Narindi narin siguro siya sa katahimikan kaya mas pinili na lang niyang hilahin ako paalis sa harap ng bahay then brought me here at park's back part.
"Kei, siguro naman magsasalita ka na? Alam mo na siguro ang isasagot mo?" With that, I bursted.
"I don't know, Cy. I don't know!" I cried.
"You don't know?! You don't know?! Then fuck that words!" He yelled, "sinong tanga naman ang maniniwalang hindi mo alam ang sagot Kei. Ano pa't may namuong tanong kung wala rin namang sagot ito?! Ha, Kei?! Kei, harap-harapan. Harap-harapan ka niyang ginagago ng paulit-ulit! Nasa harap mo na nga rin ang sagot but you refuses to see it! You refuses everything dahil sa kaniya!" He is mad. No, he is beyond mad at wala akong magawa para pawalain yun when in the first place ako ang may gawa nun.
"Cy..."
"Fuck, woman! Don't Cy me.
Answers from you is what I needed!" He snapped, "hanggang kelan ka magpapakatanga? Hanggang kelan ka mananatili sa isang barkong sa simula palang alam mong may sira na? Kei please lang, alam kong alam mong hirap na hirap kana. Bitaw na please lang." Nahihirapan niyang sabi sakin.
I know, Cy pero hindi pwede. At kung alam mo lang. Kung may alam ka lang.
I stayed in silence, crying. Even harder this time. I heard him sighed again but after sometime I felt his warm embrace, hushing me.
"Cy masakit. Tama na. Huwag mo ng ipamukha sakin kung gaano ako katanga please. Cy... masakit eh. Masakit. Sa sobrang sakit unti-unti na akong pinapatay." Iyak ko dito, "Cy, gusto kong bumitaw pero hindi ko kaya. Kaunting panahon nalang, Cy. Ibalato mo na kahit sobrang sakit na. Hayaan mong puso ko na mismo ang bumitaw. Hayaan mong puso ko na mismo ang tumigil sa pagtibok. Cy. Cy." Mas humigpit pa ang yakap nito sakin.
"Kei... kasi hindi na tama—"
"No, Cy. Please. I love him so damn much that it also hurts so damn much that pain is already killing my already shattered heart."
Natahimik kaming dalawa, walang nagsasalita tanging iyak ko lang ang naririnig namin, until he says something that gives me mandatory about that things.
"Listen woman, for I won't repeat my words..." He softly said, "I am giving you two signs... kapag nakompleto yan. Break up with him or else ako na mismo ang maglalayo sayo sa kaniya. Mark my words." His words made me cry more harder this time as I hug him back at tanging pangalan lang niya ang nagawa kong sambitin ng paulit-ulit.
"Cy..."