Eloisa's Point of View
Ang sakit isiping ginawa nya nga ang inutos ko. I didn't meant it. I really don't. I love him so much but our fate's messed up.
Bumukas ang pinto, inuluwal nito si Andy may dala siyang basket of fruits. Akala ko siya ito, pero hindi.
Dali-dali kong pinunanasan ang luha sa aking mata.
The atmosphere in my room makes me weaker.
When I saw dad, alam ko na agad. Tama ang hinala ko. Nung makita ko sya sa ospital at mahulog ang name ng pinanggalingan nyang room ng patient, I had this thought, "What if this person is my father's other woman, Almira Lyen Lopez?" hindi ko inakalang, tama ako.
It broke my heart, my system, and me. I broke down. Nag-uumpisa na ako noong mahilo, napakadami kong iniisip and it's killing me inside. No. I am already dead inside.
I tried to stand up, but I failed to. I tried again, I failed again. Kinuha ni Papa ang braso ko para itayo ako, I refuse, I can't, kaya't inalis ko 'yon. For the third time I tried again, nakatayo ako pero bawat hakbang ko ang bigat-bigat. Tila pasan ko ang langit sa sobrang bigat nito.
"Let me explain, anak," sabi ni Papa na nagpatigil sa akin, tumulo ang luha ko pinipigilan kong hindi makagawa ng tunog.
I organized myself, lumunok at huminga ng malalim. "Explain what, po? Hindi mo na kailangan pa, Papa, it's obvious."
"I'm sorry we need to keep it from you, ako ang nang-hingi sa kanila ng pabor para itago ito sayo, I'm really sorry. Patawarin mo ako," he held my hand, really has a face of begging for forgiveness.
Marahan kong inalis ang kamay niya. "We? What do you mean, po?" tanong ko, hindi ko maintindihan si Papa. I can't get him.
Hindi niya ako sinagot, bagkos tumalikod ako at tinakpan ang aking bibig saka naglakad papalayo.
I felt ignorant---- I am ignorant, all this time, they lied and said fake words. And I was unaware of those.
Alam nilang lahat habang ako, walang kaalam-alam. Si Mama, ate at kuya. Even Paolo. Alam nila ang tungkol dito, sigurado ako doon.
How Paolo behave. How Kuya and Ate looked at each other with hint of keeping a secret. How my mother's health been at risk. It's all because of the fact they knew it.
"What happened?" Andy asked, nagising ako sa pag-alala ng nangyari kanina. "Are you fine now?"
Tumango ako at nag bigay ng ngiti.
"You're not a good actress, Eloi," she said. "I know you're having a hard day, hindi ko man alam kung bakit, ramdam ko, you're my friend after all! Kilala na kita."
Iniayos niya ang kaniyang upuan.
"My point is, if it's him, Paolo, let him go kung nasasaktan ka na talaga, nambabae na naman ba? May hinalikan na naman ba sya?"
"No," ako'y umiling. "It's... it's just nothing."
"Nothing?" tanong niya. Umubo sya at nag-sorry naman agad. "Gusto ko lang malaman mo, si Paolo, tinawagan nya ako and asked for a favor, akala ko tungkol na naman sa club chores, but hindi, you know what he asked me? "Can you come here? Eloi's sick. She needs someone to lean on." I was very worried sayo kaya pumunta ako agad."
Tumigil sya sa pagsasalita.
"Nang makarating ako sa harap ng pinto mo, sa mismong pintuan mo, nandon sya, nakasadal habang nakababa ang ulo ay nakatakip ang isang kamay sa mata, I know he's crying. Then, nang pumasok ako sa kwarto mo, I had the same experience, ganun din angniyong ginawa, parehas niyong agad pinunasan ang luha nyo sa mukha." ani Andrea. "What I meant is, ramdam kong mahal niyo ang isa't isa," aniya.
Tumulo na ang pinipigilan kong luha. Akala ko ubus na dahil sa luhang nailabas ko kanina. Andy hugged me, she tapped my back.
"Sinimulan niyo itong dalawa kaya hindi ba nakakatuwang hanggang end game kayo pa rin? If you want to fight 'til the end, don't give up on him," Andrea's words made me realize I don't want to lose him. Gusto ko siyang makasama hanggang huli kaya.
Tumayo ako sa kama at kinuha ang aking dextrose sabay takbo.
"Eloi! Hindi 'yan ibig kong sabihin!" sigaw ni Andy.
Hindi ko na nagawang maghintay pa para sa elevator. Binuhat ko ang may gulong kong dextrose. Dahan-dahan ako kung humakbang papababa. Nasa 2nd floor lang naman ang aking pinanggalingan.
Nang ako'y makababa sa unang palapag. May mga pasyente, nurse at doktor. Sa dagat ng mga tao rito, sa tingin ko'y hindi ko siya makikita.
Napatingin na lang ako sa sahig.
Kung kelan talaga naliwanagan ka na sa isang bagay saka naman huli na ang lahat. Nag-sisisi akong hindi io pinag-isipan ang dapat kong gawin, masyado akong nadala sa ang nararamdaman.
"Eloi?" a husky voice came from my back. Nakahinga ako ng maluwag ng marinig ko ang boses niya, it's him. "Anong ginagawa mo rito sa baba? You should b----" hindi ko na sya pinatuloy sa sasabihin nya, humaral ako sa kanya and I hugged him right away, so tight.
"Forgive me for pushing you away, naging makitid lang ang utak ko dahil sa pinag-sama-samang sakit na naramdaman ko."
Niyakap nya rin ako ng mahigpit hinalikan ang aking ulo. I felt light. Parang gumaan ang pasan-pasan ko sa kanyang ginawa.
"Ako ang dapat na nagso-sorry, I am sorry," bulong nya sa aking tenga. "Ngayon, bumalik na tayo sa room mo, baka lumala ang sakit mo," inalalayan nya ako, hawak nya ang aking dextrose at kawak nya rin ang aking kamay.
I won't let you go ever again.
We met by fate but I won't let fate ruin us.
The next things happened so fast, nadischarged ako sa hospital at umuwi na sa mansyon. Hindi magandang ideya na umuwi ako doon ngunit may punto si Paolo, mas makakapagpahinga ako. Hinatid nya lang ako, bago siya umalis hinintay nya munang ako'y makapasok.
Ang kasama ko ngayon ay si Lola Stella habang papapunta kami sa bahay.
"Kamusta na po si Mama, Lola?" tanong ko. I'm still worried kahit alam ko ng okay na sya.
"Okay na siya, hija, ikaw?" pabalik na tanong sa akin ni Lola Stella.
Tumango habang may pilit na ngiti. "Okay lang din po ako," ang sagot ko. Mas maayos na ang pakiramdam ko kesa kahapong nasa ospital ako mas maaliwalas na ang paligid sa aking pandama.
Nagpahanda si Mama ng lunch sa dining, nakaupo sa upuan na nila sila ate at kuya. Mukhang awkward sila sa sitwasyon. Gusto kong malaman ang totoo kahit na alam ko na, gusto ko pa ring marinig iyon sa kanilang sariling bibig. At kung bakit nila itinago sa akin iyon. They have a choice. Not to do what our father's favor and do it. Syempre may rason kung bakit. Pati na rin si Mama.
Sinagot na ni Paolo ang tanong ko sa kaniya habang kami'y nasa kotse. "Ayokong masaktan ka, siguro dahil alam ko na ang pakiramdam kaya ayokong maramdaman mo rin. It hurts so much," ayun ang kanyang sinabi. It's sincere. Alam kong nag-sasabi sya ng totoo at tama siya, sobrang sakit.
Tumayo si kuya Ericson sa kaniyang pagkakaupo ng makita si Mama na papapunta na sa hapagkainan, may dala siyang bowl. Kinuha nya iyon at siyang na ang naglagay sa lamesa.
Umupo si Mama sa pwesto niya. Siya'y bumuntong hininga. "Ngayong nandito ka na, it feels like the table's already completed. Wala ng nawawala pa," nag-pantig ang tenga ko sa kanyang sinabi.
"Anong ibig mo pong sabihin?" I asked. She looks at me terrified. Mukhang may tinatagong hindi niya sinasadya ng sabihin. Tiningnan ko rin si ate at kuya, they're just looking at their plates at may lumilipad ang utak.
"Nothing, kumain ka na alam kong hindi ka pa kumakain."
Nangyari na ang sinaryong ito, kumakain kami at hindi ko nkayanan ang tahimik but this time. Ayokong lakasan ang aking boses at magpahalatang alam ko na ang sagot sa aking tatanungin dahil baka sumama ang pakiramdam ni Mama.
"Alam niyo na ba kung nasan si Papa?" tanong ko sa dalawa kong kapatid. "Alam mo na po ba?" ang tanong ko rin kay Mama.
Umiling si Mama, sumunod naman si kuya at ate. "Huwag na lang natin pag-usapan si dad, I'm sure busy siya sa business tri-p nya, right M---" tunog nakakabastos man, hindi ko pinatapos si kuya. Hindi ko na kayang marinig ang kasinungalingan niya--- nila. Sapat na iyong mga kasinungalingan nilang nagawa, sobra naman na ata kung dadagdagan pa ito.
"Itigil na natin 'to kuya, ate and Mama. Pagod na akong mag-panggap na walang alam, it's killing my already dead inside," sambit ko. Tumayo ako. "Tataas na po ako, masama ang pakiramdam ko." naglakad ako papapuntang taas at pumasok sa aking kwarto ngunit sumunod sa akin si Mama at may hawak siyang brown envelope.
"Andrei Paolo Lopez Scott," iniangat ko ang tingin ko sa kanya dahil sa sinabi. "Kung alam mo na, alam mo rin sigurong ang lalaking nagmamay-ari ng pangalang 'yon ay anak ng kasama ng ama mo ngayon? Siya yung lalaking nagdala sayo sa ospital nang mahimatay ka sa coffee shop, sabi nya, magkaibigan lang kayo, but I didn't believe him, hindi ko lang siya pinasundan dahil don, he looks like Ayen. And I am right, anak nga siya, at boyfriend mo, hindi naman kayo magkakaron ng magkahalikang dalawang litrato kung walang namamagitan sa inyo," naestatwa ako sa mga sinabi ni Mama, mas lalo na ng ihagis nya ang brown envelope sa aking kama.
Lumabas ang laman nito. Kinuha ko. Mga litrato. Litrato ni Paolo, natigil ako sa hawak ko ngayong picture. Sa Boracay, iyong halik. So, yung kumukuha ng litrato kay Paolo ay hindi ang Lolo nya ang nag-utos kung hindi si Mama.
"I love him, po," I said. Naramdaman ko na ang mainit na tubig galing sa aking mata, my tears.
"Hiwalayan mo na sya ngayon pa lang, layuan mo na sya at ipagtabuyan," aniya. "Ipapakasal kita sa gusto ko, at hindi ako papayag na hindi ka sumunod lalo na kung ang lalaking pipiliin mo ay ang sya."
Alam kong si Trevor ang tinutukoy nya. Wala siyang sama ng loob sa father side ni Paolo. Sa kanyang ina lang. I'm sure alam nyang konektado ang dalawa.
Tumayo ako. I looked at her eyes, kita ko ritong galit talaga sya. "Hindi kita susundin, Ma. We are not connected at each other, hindi kami magkadugo hence I'm sorr---" I wasn't able to finished my sentence, my mother slapped me. Nakatigil ako dahil unang beses itong nangyari, nakababa pa rin ang ulo ko sa direksyon pag-sampal nya.
Gulat ako at hindi makapaniwala. Gusto kong lumuha muli pero wala na akong mapiga pa.
"Eloi..." naliwanagan ata si Mama sa kanyang ginawa, she took a step towards me, pero humakbang ako papatalikod. "I'm---" bumuntong hininga sya. "Magpahinga ka kuna, but my decision is final. Rest well," lumabas na siya at sinaraduhan along pinto ko.
How can I, Mama? I won't rest well because I cannot.
Nagrounded ako sa phone, for one reason, si Paolo. Nabasa nya siguro ang text namin, dahil wala akong password kaya kinuha nya ito. Ang sabi ni ate, itinapon na raw 'yon.
Gusto kong intindihin si Mama pero hindi iyon acceptable. She wants to remove all the memories of the past, that's my theory.
Inihatid ako ni Mama sa school. Pinaplano nyang pumuntang US, kailangan ko raw munang tapusin ang first sem. Don kami magpapakasal ni Trevor habang doon na rin mag-aaral. I heard sa CraeAc na mag-aaral si Trevor, paano iyon magagawa ni Mama?
I know he's worried. I am expecting him waiting for me at my first class room pero wala siya.
Katabi ko ngayon si Andy, hindi ko magawang makinig sa Professor, at kung gawin ko man wala akong maintindihan.
"Andy..." I whisper. "Do you know why Paolo's absent today?" tanong ko sa kaniya.
"He's not absent, in fact, sinabi nya sa akin kaninang sabihin ko sayong magkita kayo sa garden after nitong class natin," aniya. "Anway, okay ka na?" I nodded. "I see."
He did? Hindi na ako mapakali pang matapos ang klase. Nang mag-hudyat ng maaari ng lumabas, tumakbo agad ako papunta sa garden.
Ito lang time na pede kaming mag-usap. May klase pa si ate at sigurado naman akong walag spy kaya napkasaya kong makikita at makakausap ko na si Paolo. Isang araw pa lang pero ang pakiramdam ay libo.
Napangiti ako ng makita ko syang naka-upo sa bench, may hawak syang bottled juice at sa tabi naman nya'y meron pang isa, may lunch box dinat itim na bag. His legs were crossed habang nakatingin siya sa sahig.
"Paolo," bati ko sa kanya, tumayo sya at sinalubong ako ng ngiti. Pinutahan nya ako at niyakap.
"Damn, I missed you. Bakit hindi mo ako tinetext?"
"Nalowbat ako," I lied. "Namiss din kita."
Hinawakan nya ang kamay ko at hinigit ako papunta sa bench. Pinaupo ako doon.
Pinag-hiwalay ang tatlong magkapatong na lalagyanan. "I made these dumplings, and this, and this, hope you like it all," may kinuha siyang spoon and fork, ginamit nya ang fork para isubo sa akin ang kasya sa bibig na dumpling.
Nang matikman ko ito, ang sarap. Sobrang sarap.
"Anong lasa?" tanong nya pero hinsi ako makasagot. Bigla na lang may tumulong luha sa aking mata. "Eloi? Bakit ka umiiyak?" pinunasan nya ang luha ko at tinitigan akong mabuti.
"It just, it tastes good kaya ako umiyak," pagdadahilan ko.
Inalis nya ang titig sa aking at hinalo ang pasta. "Say something..." bulong niya.
"Ha?" I asked.
Umiling sya. "Sabi ko, ah," sinubuan nya ako ng pasta.
Lahat ng niluto nya ay masarap, he has a talent. Inunder-estimate ko sya sa pag-aakalang hindi sya tinadhana sa kusina pero ngayon sa lasa ng mga niluto nya I doubt it. Sinusubuan ko rin sya para ipatikim sa kanya ang sarili nyang luto.
"Let's have a trip," I said. Hindi ko alam kung paano ako magpapaalam kay Mama pero if I don't have a choice, tatakas ako. Tinitigan niya lang ako. "What?"
"Nothing, ang cute mo kasi." he nodded. "Sure. Buong araw tayong mag-sasama." sinubuan niya ulit ako ng dumpling.
Gusto kong makasama siya ng isang araw at pagkatapos non, hindi ko na sya papakawalan pa. I'd sacrifice my future for him.
"I'm so full! Ang sarap lahat," sambit sa kaniya.
"Ako pa?" pagmamayabang nya tumawa na lang ako. Tumunog ang kaniyang phone, siya lang naman ang may dala sa aming dalawa. Nag-iba ang mukha nya ng makita ang nasa screen. I saw it too. Ang nakalagay ay 'Dad'. "Excuse me, sasagutin ko lang," lumayo siya sa distansyang hindi ko maririnig ang pinag-uusapan nila.
I wonder what are they talking about.