Somewhere in New York....
"Are you crazy? Twin nakadrugs kaba? Ugh – no don't answer that. You're too good to do bad things. Tell me, ikaw ba ang kakambal ko? Or nasapian kana ng masamang espiritu?" Rinig ni Serene ang buntong hininga ng kakambal niya sa kabilang linya.
[Serene naman, seryoso ako sa sinasabi ko.]
"Well im serious too, Serena. Malaking kabaliwan 'yang pabor na hinihingi mo. I don't think I will be able to do that – especially you. I can't just impersonate you, Serena." Napapahilot sa sintido na rason ni Serene.
Paano ba naman kasing hindi sasakit ang ulo niya e napakahirap at komplikado ng hinihingi nitong pabor sa kanya.
Gusto ng kakambal niyang magpanggap siya bilang ito.
So what kind of sane person will agree to that?
[Twin I'm begging you here. I need you right now. Pagod na akong makinig kina mama at papa. I don't think kakayanin ko pa. masyado na akong nasasakal sa kanila.]
Ramdam ni Serene ang pagod at prustrasyon ng kanyang kakambal sa kabilang linya.
But what can she do?
Ayaw niyang magpanggap bilang kapatid niya.
Ayaw niya nang bumalik sa puder ng magulang nila. Ni ayaw niya na nga silang makita – makasama at makausap pa kaya?
Si Serene naman ngayon ang napabuntong hininga para sa kapatid.
"Then why don't you run away instead?" suhistiyon ni Serene.
[Like what you did before?]
"Yes." She answered with another deep sighed hearing the tone of accusation in her sister's voice.
[You know I couldn't do that twin. I will never abandon them, ako na lang ang mayroon sila. Hindi kakayanin ng konsensya ko kapag iniwaan ko sila.]
Serene chuckled silently at her sister's answer.
'Ikaw lang naman talaga ang itinuring nilang anak twin.' She thought to herself.
"Isn't that the thing that you are planning? Abandon them while hiding." Imbes ay sagot nito.
[Its not that. Hindi ko sila iiwan kung alam kong walang titingin sa kanila. That's why I'm asking you this favor Serene. Please twin? Just for three months. Just give me three months and then pwedi ka nang bumalik sa dati mong buhay. Hindi na kita guguluhin.]
Kagat labing napaisip si Serene sa pakikiusap ng kakambal.
God!
She can't resist the girl.
Aaminin niyang ngayon lang nanghingi ng malaking pabor ang sa kanya si Serena kaya't ang hirap lang kung tatanggihan niya ito samantalang napakarami niya nnag pabor na nahingi mula rito subalit ni hindi man lang ito nagreklamo o nanghingi ng kapalit sa kanya.
"Tell me the reason why do you suddenly want to flee. Sa tagal ko nang naglayas bakit ngayon ka lang nasakal sa kanila? Is there something na ipinaagawa nila sa'yo?"
Matagal na katahimikan ang namayani sa kabilang linya bago niya marinig ang dahan dahang paghinga ng kausap.
[You'll know it when you came here. Right now, I don't want to talk about it. Mas maganda kung ikaw mismo ang makakaalam.]
"You know I hate surprises, Serena." Sumusukong sagot niya habang napapahilot sa kanyang sentido.
Serena chuckled on the other line. [Yeah, I know that.]
Tumikwas ang kilay ni Serene sa sinabi ng kapatid. "Do not ever bring that memory twin, or I swear hindi kita pagbibigyan."
[What? I didn't say anything!] dipensa ni Serena sa kabilang linya subalit rinig parin ni Serene ang nakatagong tawa sa boses nito.
"Your chuckles explained it." Nasa boses man niya ang inis ay hindi rin niya mapigilan ang maliit na ngiting kumukurba sa kanyang labi.
Walking back to memory lane, hinding hindi niya malillimutan ang nangyari noong kabataan niya.
Kagagaling lamang nilang maglaro ng baseball ni Serena nang bigla ay may humarang na mascot ng manok na gumulat sa kanilang dalawa.
Dahil sa sobrang takot at at gulat niya noon ay inihampas niya sa ang hawak na baseball bat sa mascot at walang awang pinagpapalo ito hanggang sa mawalan ng malay ang mascot.
The mascot was even hospitalized by the damage she'd cost!
Poor thing
Dahil sa insidenteng iyon, pinagbawalan na siya ng parents nilang humawak pa ng baseball bat dahil sa takot ng mga itong makapatay siya ng isang tao.
[So... you're coming?] agaw pansin sa kanya ni Serena sa kabilang linya.
Napabuntong hininga ulit siya at wala sa sariling napahiga sa kanyang kama.
Hindi niya kayang tanggihan ang kapatid, lalo pa't sa boses nitong punong puno ng pagasa.
She can even imagine her twin sister crossing her finger while waiting for her to answer.
"Fine! But it's just for three months okay? Tatlong buwan lang ang maipapangako ko. I don't even know kung kaya ko bang tumagal diyan ng isang lingo let alone three months! Paano na lang ang buhay ko rito? Ang reputasyon ko?"
[ I know you love me more than your reputation.] Serena answered in a sing song voice. This time, a smile crept on her lips.
"You know I do but let me tell you one thing – may kapalit ito. Are we clear here Ms. Serena Sarmeinto?"
[As clear as the crystalized water can be Ms. Serene Sarmiento!]
Napatawa silang dalawa sa isa't isa.
She misses her twin sister.
Ilang buwan na ba nang huli niya itong makita?
Makausap sa personal?
At makabonding?
Its been so long...