Ilang minuto na akong nakatulala while sitting beneath a huge mango tree a couple of strides mula sa may pond. Ilang metro mula dito, parang tabing dagat na ata. Halatang buhangin na rin ang lupa tyaka meron mangilan-mangilang seaside grasses sa may paanan ko.
I was blankly staring at the surface of the water. Inaaliw ko nalang ang sarili ko sa mga bubbles na biglang lumilitaw out of it when yung mga tilapia quickly splashes off.
My eyelids slightly lowered down habang hindi ko maalis ang paningin sa mga bugs na nag-i-skate sa ibabaw ng tubig while the sea breezes softly sway them.
"Still thinking of what happened?"
Isang manly na boses ang gumapang sa tenga ko. Saka napataas ang dalawa kong eyelids and I gazed towards the direction of the voice.
"Mmh." Napatango na lamang ako't napabalik ang tingin sa pond as I let out a sigh without even changing my gloomy expression. I feel empty.
Arvin made a soft chuckle while ang pang David Archuleta niyang buhok was being caressed by the wind. He gently leaned his back on the tree trunk habang nakatayo. He's actually beside me, saka tiningnan niya rin ang pond na para bang nagdadrama. Yung feeling na parang feel na feel namin na nasa music video kami.
Actually may music talaga kasi. It was from the stalls na binilhan nina Josh ng takoyaki kanina. Ang lakas eh. Abut na abot ang tunog samin. Pangsiyesta pa naman ang tugtog. Mga medley songs ni Michael Learns. Nakakaantok.
But- Ahhhh...
Although hindi ako napapangiti, but ang paligid, napakarefreshing. Buti nalang kunti lang ang mga pumupunta rito. Nabigyan talaga ako ng super peace.
"Arvin." I said without removing ang tingin sa tubig.
Dahan-dahan inilapat sakin ang mga mata niya saka hinintay ang sunod kong sasabihin.
WOOOSHHH!
Malakas na hangin ang humaplos on our skin. Damang-dama eh noh.
The place was so peaceful.
"Is... " I hesitated for a moment. Hindi ko kasi sure kung tama ba na kay Arvin ako magtatanong but then, I just decided to let out my thoughts.
"Is Cody... Ganun na ba talaga si Cody before?" I crisply asked as I fervently gazed at Arvin.
He was staring down at me while ako naman yung nakatingala sa kanya. Dun ko narealize na parang pang korean drama lang ang peg namin, pwede nang pang cover photo. Nagpaepek pa kasi yung glistening streaks ng araw na lumusot sa pagitan ng mga dahon ng mangga, parang fairy land ang effects.
Naconscious agad tuloy ako, baka isipin ng makakita samin, lovey dovey kami.
Dahan-dahang inalis ni Arvin ang tingin niya saki't itinuldok sa mga carabao grasses na malapit sa pond.
"Why do you ask me that?.... Apat na taon mo siyang nakasama, in fact close kayo, yet you still don't know his true self." Arvin coldly answered.
Napakirot ang mga mata ko sa sinabi niya. That hit me. I actually got irritated. Biglang bumigat ang dibdib ko when I felt that ako ang pinapamukhang mali ni Arvin.
"I...I..." I can't explain my part. Napayuko nalang ako't napakagat ng labi.
"Well..." Arvin made a huge sigh saka nagcross arm while leaning against the tree.
"I'll admit... parang nawala sa composure si Cody... nung dumating ka." He softly said then slowly looked at me habang napalingon naman ako sa kanya.
Our eyes met. I don't know how to react on what he said.
'Kikiligin ba dapat ako? O magwoworry?'
"Cody..." Arvin lowered his head again.
"He's actually a calm and a composed guy kahit na pressure masyado ang problema." He continued.
Napakurap ako sa sinabi niya.
'Yes! Yes! That's my point!'
Hindi ko na siya naiintindihan because iba ang pagkakakilala ko sa kanya. Hindi na siya yung dating Cody na nakilala ko.
"Kaya nga. Ganun t-" Naputol ang sasabihin ko when agad siyang sumabat.
"But...it doesn't mean na hindi na siya marunong magalit." Arvin smiled wryly while looking at me.
"..."
"It doesn't mean na walang problemang pwedeng tumibag sa kanya. Think about it, tao pa rin naman si Cody. Marunong din siyang mataranta, at higit sa lahat, nagkakamali rin naman yung tao. He's not perfect. He's a calm person, pero hindi naman ibig sabihin, all the time ganun siya... Maybe... just maybe... pero parang imposible naman na yung mga traits ni Cody, hindi mo nakita sa kanya for that four years ninyong bonding."
He heaved a sigh then continued.
"Kung tutuusin... ikaw yung mas hindi ko naintindihan."
Dahil sa sinabi niya, agad napakunot ang noo ko while thingking kung bakit.
"Not because hindi pa kita kilala, but actually, dahil sa mga sinabi mo kanina kay Cody."
'Why do I felt like ako talaga ang mali?'
Napayuko nalang ako't slowly clenched my fists. Hindi naman ako galit kay Arvin. Sadyang hindi ko lang talaga maaccept na ako ang mali.
"You know why?" His soft crisp voice echoed on my ears na parang nanlalambing.
"..." Ayoko nang umimik.
"You were actually his girlfriend pero kinukwestiyon mo si Cody kung bakit siya nagkakaganun."
My hands suddenly quivered. I didn't expect na diyan mapupunta ang explanation niya.
"My perfect reason din naman siya kung bakit siya nagalit kay Mary Rose. Sadyang naging immature lang talaga ang actions niya. Well, kakasabi nga lang, hindi siya perpekto. And I know, medyo narealize mo na rin na dawit si Rose sa incident kila Kale." He slowly said.
Distant croaks of frog ran towards us while the sea breezes continued caressing our skins.
"Mmh." Napatango nalang ako. Yeah, I did actually got some realization kanina na baka may kinalaman si Miss Rose sa elevator incident.
Arvin let out a sigh then he curved the corners of his lips up.
"At first, I definitely know kung gaano ka naging uncomfortable sa mga actions ng batang yun, but to the point that you ask him kung ano ka ba sa kanya was kind of... kung baga hindi dapat sinasabi ng isang gf sa boypren na nagkicare. Para mo na ring sinabing walang kayo on the extent na matanong mo yun."
I suddenly my eyebrows saka napakagat-labi.
'Wala naman talagang kami eh.'
"Ba't mo ba sa kanya yun natanong? Even me, kung si Roschelle ang nagtanong sakin nun, I would be hurt. Talagang masasaktan ako."
"..."
"I am sure, you already told yourself, 'sumusubra na si Cody'. But did you ever tell yourself na 'he did that because of me'."
My eyes widened. Mas lalo akong nabagabag sa mga sinabi ni Arvin. At lalong hindi natuwa. I can't help myself na magworry na baka nagugustuhan na ako ni Cody. Yaks!!!
Pero seryoso. I don't want that to happen. Itinuring ko siyang best of the best friend and I don't want that na mawala dahil lang sa.... sa love. Yaks. Ang corny.
"Alam mo ba yung kwento ng lupa at mga halaman?" He heaved a sigh then straightened his body saka itinungkod ang isang paa sa puno habang ang isa'y sa lupa.
"..." Why do I feel like na parang pastor si Arvin kung magsesermon. Dun ko naalala ang sinabi ni Ken na punishment ni Arvin kay Cody. Maybe this is it. Sermon.
Walang akong masabi, kaya't napailing nalang.
"Selfishness sometimes brought about by one's selflessness desire kung baga." He said.
Hindi ako nareact. Nosebleed eh.
"Alam mo ba that yung mga halaman once nang nagreklamo kay lupa dahil sa sobrang damot nito. Ni gapatak ng tubig galing sa ulan ay di sila nabibigyan. Laging lamon lahat ni lupa. That's why, these plants aimed their roots sa dulo ng katawan ni lupa, though nandidiri sila that's because madudumihan ang mga ugat nila ng maitim na soils." He told me na para bang bata ang kinukwentuhan. Napapaimagine tuloy ako.
But surprisingly, nakinig ako, maybe that's because I saw a new side of Arvin.
Then, he continued.
"But one day, there was a plant na ang pangalan ay Pinya. She gulped tons of water mula sa ulan and pulled out her roots out of Lupa. Then-"
"Namatay yung pinya." Biglang sabat sa kuwento niya. Obvious naman kasi yung kalalabasan.
"Of course." He replied saka nagsmile.
"Tapos marerealize ng mga halaman na kelangan nila yung lupa." I scoffingly said.
"Actually...they panicked first... wondering kung bakit namatay si Pinya. They don't know kung bakit... and... ikinagalit ito ni lupa... scolding them na mas maiging ibigay nalang sa kanya ang lahat ng tubig ...na ito namang hindi naintindihan ng mga halaman kaya't nagsimula ulit silang mag-away."
The breeze swayed the skating bugs on the surface of the water.
"And after another downpour, all the plants took all the water for themselves before reaching lupa...leaving him dry... habang may sapin ang kanilang mga ugat para hindi sila madumihan just what Pinya did."
Medyo matatawa sana ako sa pagkukwento ni Arvin. He sounds like Kris Aquino. Tyaka hindi talaga ako sanay na makinig sa kanya ng ganto. Para kaming mga batang nagkukuwento ng mga alamat.
But Arvin continued.
"They did that one after another hanggang every single plant nawalan ng lakas... saka bumagsak kay lupa. Later, dun nila nalaman kung ano ba talaga ang talagang dahilan kung bakit napakadamot ni Lupa sa tubig ulan."
After he said the last sentence, he slowly gazed at me na para bang para sakin yun sinabi niya.
Wala akong masabi. Hindi ko kasi marelate si Cody sa mga karakter na sinabi niya.
"I hope you get what I mean." He said saka ibinaling ang tingin sa kumikislap na tubig.
"..." Hindi ako napaimik, instead natatawa ako. Hindi ko kasi alam kung pano ako magrereact. Ayaw ko naman sabihing 'So, ano ang connect nun kay Cody?'
"I hope you take into consideration, na nagkakaganun si Cody dahil sayo. Yung sa tingin mong napakaselfish niyang ginagawa is actually a selfless niyang kagustuhan para lang sayo. Did you even realize that?"