Dahan-dahan niyang sinundan ang mga ilaw at nang sandaling makalapit na
siya sa kinatatayuan ni Lu Jinnian, nakatitig lang siya rito kaya noong una, hindi
niya napansin ang mga dekorasyong nakapaligid sa gitna ng field.
Si Lu Jinnian ang gumawa ng lahat ng ito? Pero... lagi silang magkama nitong
mga nakaraang araw kaya kailan naman kaya nito plinano ang lahat?
Manghang mangha siya habang pinagmamasdan ang napakaganda niyang
paligid dahil ganun na ganun ang eksaktong nabasa niya sa mga fairy tale
noong bata pa siya. Hindi niya maipaliwanag ang magkahalong saya at kilig na
nararamdaman niya kaya gulong-gulo siyang tumingin sa mga mata ni Lu
Jinnian.
Walang katapusan ang pagtama ng liwanag mula sa mga kumukutitap na
makukulay na ilaw sa mukha ni Lu Jinnian habang tahimik na nakatitig kay Qiao
Anhao. Ilang minuto rin ang lumipas na wala ni isa sakanila ang nagsasalita
bago niya basagin ang katahimikan na para bang nanghaharana siya sa sobrang
lambing ng kanyang boses. "Qiao Qiao, alam mo ba? Ikaw ang init na matagal
ko ng pinangarap na maramdaman."
Nang marinig ito ni Qiao Anhao, hindi niya napigilang matawa dahil ito ang
kauna-unahang pagkakataon na naging ganito ka'sweet si Lu Jinnian. Sa totoo
lang, sanay na siya sa hindi pla-salitang personalidad nito at wala rin naman
siyang intensyon na baguhin kung saan man ito komportable kaya ngayong
naririnig niya ang mga salitang hinihintay ng kahit sinong babae mula sa pinaka
supladong lalaking nakilala niya, tuluyan na siyang bumigay at hindi niya na
napigilang maiyak.
Habang nagiging emosyunal ang asawa, nanatili lang si Lu Jinnian sa kanyang
kinatatayuan at nakatitig ng diretso sa mga mata nito. "Sa tingin ko, walang
kang ideya na sapat na ang pinaka simple mong ngiti para mabuo ang mundo
ko."
Sa kalagitnaan ng napaka romantic na eksena, biglang umihip ang hindi ganun
kalakas na hangin kaya may ilang mga petals ang nagsiliparan.
At ang mga makukulay na ilaw ay biglang naging kulay rosas na hindi nagtagal
ay muli nanamang namatay.
Kaya ang napaka romantic na field ay muling nabalot ng kadiliman.
"Alam kong narinig mo na ang lahat ng mga gusto kong sabihin sayo, pero sa
mga sandiling ito, wala akong ibang gustong gawin kundi ang uilitiin ang mga
yun sayo..." Nang sandaling matigilan si Lu Jinnian, muling umilaw ang mga
Christmas lights at sa pagkakataong ito ay kulay asul naman ang nagpaliwanag
sa paligid. Nanatili siyang nakatitig sa mga mata ni Qiao Anhao na para bang
nanunumpa siya ng buong puso, "Qiao Anhao, mahal kita."
Kagaya ng mga tipikal na babae, ang mga ganitong eksena rin ang kahinaan ni
Qiao Anhao kaya nang sandaling bitawan ni Lu Jinnian ang huli nitong salita,
napatakip nalang siya ng kanyang bibig at tuluyan ng umiyak.
"Akala ko sagad na ang pagmamahal ko... Pero alam mo ba? Simula noong
nalaman mo ang tungkol sa nararamdaman ko, mas lalo kitang minahal."
Sa totoo lang, habang hinahanda ni Lu Jinnian ang mga sasabihin niya, medyo
nailang siya sa sobrang kacheesy-han, pero dahil minsan lang naman sa buhay
ng isang tao ang makapagpropose kaya naisip niya na kung kaya ng ibang
lalaki, dapat kayanin niya rin.
At para kay Qiao Anhao, gusto niyang gawin itong perpekto para kahit sa
ganitong paraan manlang ay makabawi siya sa mga pagkakataong hindi niya
naiparamdam ang pagmamahal niya para rito.
"Mas matindi ang pagmamahal ko sayo ngayon kaysa sa nakaraang segundo...
"At mas titindi pa ang pagmamahal ko para sayo sa mga lilipas pang minuto...
'Hindi hihinto at patuloy lang na mas lalalim...
Dahil sa mga binitawang salita ni Lu Jinnian, hindi na napigilan ni Qiao Anhao
na muling matawa sa sobrang kilig habang patuloy na umiiyak.
Hindi nagtagal, muling namatay ang mga ilaw at nagdilim nanaman ang buong
paligid.
Sa kalagitnaan ng napakalawak na field, nakatitig lang si Lu Jinnian kay Qiao
Anhao at pagkalipas ng kalahating minuto... bigla siyang naglabas ng maliit na
kahon at dahan-dahang lumuhod.