Nang dumaan si Qiao Anhao sa silid-aralan ni Lu Jinnian, madalas siyang sumisilip sa bintana at doon ay makikita niyang siya ay nakaupo sa kanyang mesa na nakasuot ng putting polo.
Noong panahong iyon, siya ay nasa Pisika. Ang lahat ng mga estudyante ay maingat na nakinig sa guro na nagsasalita sa likod ng desk sa harap. Karamihan ay kumukuha ng mga tala, maliban kay Lu Jinnian, na nakababa ang ulo, isang lapis sa kamay. Siya ay gumuguhit ng isang bagay sa isang puting piraso ng papel sa mesa, kung minsan ay gumagamit ng goma
ang kanyang kaklase na katabi niya sa kanyang lamesa ay napansing lumilipad ang utak ni Lu Jinnian at sinubukang makipag-usap para tanungin kung ano ang kanyang iginuguhit. Hindi niya alam na ang bilis ng reaksyon ni Lu Jinnian, mabilis na kumuha ito ng libro upang takpan ang kanyang papel.
Ang kanilang mga reaksyon ay nakatawag ng pansin sa guro, na kasalukuyang nagtuturo sa klase. Ang guro ay isa-sang tinawag ang kanilang mga pangalan at binigyan ng tanong.
Ang kanyang kaklase na kahati niya sa kanyang lamesa ay nagulat sa tanong, ngunit si Lu Jinnian ay kumurap ng ilang segundo at pagkatapos ay malinaw na ibinigay ang tamang sagot.
Pagkatapos ay pinarusahan ng guro ang kaklase na tumayo sa harap ng pisara. Si Lu Jinnian, na nakaupo, ay inalis ang aklat mula sa kanyang papel at ipinagpatuloy ang kanyang ginuguhit.
Si Lu Jinnian noon ay malayo sa kanyang mature na sarili na mayroon siya ngayon. Ang kanyang batang katangian at walang karanasan sa sarili ang dahilan kung bakit lumilipad ang kanyang isip noon. Ngunit para kay Qiao Anhao, iyon ang nagpaibig sa kanya, ang batang imahe ni Lu Jinnian. Hindi kataka-taka na siya ang nagpabihag ng puso nito. Kahit na lumilipad ang kanyang isipan, siya ay ubod ng gwapo pa rin.
-
Naghintay si Qiao Anhao hanggang sa matapos ang palabas bago umalis ng kama. Naghilamos siya at tumawag para magpahatid ng pagkain. Pagkatapos ay ikinuha ang kanyang telepono upang icharge na halos wala ng baterya.
Sinabi ng assistant sa kanya na tatawagan siya ni Lu Jinnian.
Naghintay buong araw si Qiao Anhao hanggang alas-7 ng gabi.
Ang paghihintay ay nakapagpapababa ng kalooban ng isang tao, Si Qiao Anhao ay natatakot na baka mabaliw siya sa paghihintay at magsimula siyang maglinis ng kanyang silid.
Itinupi niya ulit ang lahat ng kanyang mga damit, pagkatapos ay nilabhan ang ibang mga damit na sinuot niya ng isang beses, at dinala ito sa balkonahe upang patuyuin. Nang may dalawang piraso na lamang na natitira upang ipatuyo, tumunog bigla ang kanyang telepono.
Si Qiao Anhao ay kumaripas ng takbo pabalik ng kanyang kuwarto. Dahil sa pagmamadali, aksidenteng bumundol ang kanyang binti sa sampayan ng mga damit. Bumundol ng malakas ang tuhod niya dito at bumagsak ang mga luha sa sakit.
Gayunpaman, Si Qiao Anhao ay wala sa mood upang suriin ang kanyang sugat at direktang tumakbo sa sopa. Kinuha niya ang kanyang telepono, ngunit sa kinalaunan ay tawag pala iyon mula kay Qiao Anxia, hindi kay Lu Jinnian.
Si Qiao Anhao ay agad nakaramdam ng lungkot. Sinagot niya ang tawag, at binati "Sis." Narinig niya ang makabasag-taingang ingay ng isang taong kumakanta. Kumunot ang noo nito at tinanong, "Sis, nasaan ka?"
"Qiao, Qiao? Lumabas ka diyan at hanapin moa ko, bilisan mo…" ang sabi niya sa isang simpleng wika. Pagkatapos ay sumigaw siya, pinipigilan ang kanyang tinig habang siya ay umawit, "Mahal mo ba ako, mahal mo ako…"
Inilayo ng kaunti ni Qiao Abhao sa kanyang tainga ang telepono, at sumigaw ng malakas, "Sino ang kasama mo? Bakit mo kailangang uminom?"
"Ako lang. Kasama mo ako, Qiao Qiao. Hindi tama yan, nag-iisa lang ako." Si Qiao Anxia ay sobrang lasing na, ang kanyang mga salita ay hindi na masyadong malinaw. Nasinok siya pagkatapos magsalita, at pagkatapos ay nagpatuloy, "Basta ako, sa sarili ko, sa Royal Palace."
Pagkatapos, nang hindi binababa ang tawag, nagpatuloy pa rin siya sa pagkanta. Sa oras na ito, kahit ilang beses magtanong si Qiao Anhao, wala siyang makuhang sagot.