"Senior Putih, awak dah balik." Song Shuhang senyum terpaksa dan berkata, "Penampilan terkini saya merupakan kesan daripada kemalangan... tadi, akhirnya Ye Si keluar. Kemudian, kami berdua mula menguji kemahiran baru yang menarik. Walau bagaimanapun, kami bergurau terlalu jauh dan kini kami telah jadi begini, kami tidak boleh kembali ke penampilan asal."
"Ye Si... oh saya ingat sekarang. Dia gadis yang sangat suka menangis itu," kata Putih Yang Mulia sambil mengangguk. "Dia teleh menjadi roh hantu awak?"
"Begitulah nampaknya. Walau bagaimanapun, hubungan kami berdua agak aneh. Ia merupakan sesuatu yang sama seperti roh hantu dan tuannya, tapi juga berbeza pada masa yang sama," kata Song Shuhang. "Kini, tangan Ye Si berada di bawah kawalan saya dan saya tidak boleh memasukkannya semula ke dalam badan saya."
"Awak tidak boleh memasukkannya semula? Kalau begitu, kenapa awak tidak keluarkannya sahaja!" kata Putih Yang Mulia.
